“Δεν είμαι ρατσιστής απλά δεν μου αρέσουν οι ξένοι.” Όλοι μας έχουμε ακούσει κάτι παρόμοια, ακούγονται αντιφατικά αλλά εδώ θα προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση.
Ακόμα ποιο εξωφρενικό είναι όταν κάποιος με καθαρά ρατσιστικές θέσεις επιμένει πως δεν είναι ρατσιστής γιατί έχει καλούς φίλους που είναι ξένοι. Και όμως αυτό προδίδει το κλειδί στο όλο θέμα. Ξεσκεπάζει τους δύο τρόπους με τους οποίους κάποιος παίρνει πληροφορίες για το τι γίνεται γύρο του.
Αρχικά υπάρχουν οι προσωπικές και ατομικές εμπειρίες. Αν κάποιος έχει καλούς γείτονες που είναι μετανάστες ή δουλεύει μαζί τους, εύκολα είναι να φιλέψει μαζί τους χωρίς κανένα πρόβλημα. Πολλοί διαπιστώνουν ότι ορισμένοι μετανάστες συμπεριφέρονται καλύτερα από ορισμένους ντόπιους.
Αρκετές φορές σε κουβέντα με γνωστούς και φίλους άκουσα από κόσμο που πιστεύει πως δεν είναι πολιτικοποιημένος να αναπτύσσει μαρξιστικές εξηγήσεις για πράγματα που βλέπει ο ίδιος. Για παράδειγμα ένας καλός φίλος που τραβούσε μακριά από τα πολιτικά αλλά δούλευε στην Λαϊκή Τράπεζα, μια μέρα μου ανάλυσε την κατάσταση στο χώρο δουλείας του πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση λες και ήταν μαρξιστής οικονομολόγος. Ο πατέρας μου σαν απλό μέλος του ΑΚΕΛ με λίγη σχολική εκπαίδευση μου έκανε μαρξιστική ανάλυση για το παλαιό παντοπωλείο που ήταν στο κέντρο της Λάρνακας και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τότε. Ήταν μπακάλης και πήγαινε εκεί κάθε πρωί και έβλεπε την κατάσταση.
Η εργατική τάξη με τις εμπειρίες της ξέρει τι θα πει αφεντικό, τι θα πει εκμετάλλευση και τι θα πει καπιταλισμός αλλά όπως ξέρουμε σε εκλογές μεγάλος αριθμός ψηφίζει Αναστασιάδη και ΔΗΣΥ. Μια εξήγηση είναι πως καθώς οι προσωπικές εμπειρίες στην μεγάλη πλειοψηφία οδηγούν στις σωστές απόψεις, αυτές οι εμπειρίες είναι περιορισμένες και ο κόσμος σχηματίζει τις περισσότερες ιδέες τους από την πληροφόρηση που παίρνει από την άρχουσα τάξη. Με άλλα λόγια “η άρχουσα ιδεολογία κάθε κοινωνίας είναι πάντα η ιδεολογία της άρχουσας τάξης”.
Η άρχουσα τάξη ελέγχει την παιδεία, έχει στα χέρια της τα ΜΜΕ, την θρησκεία/εκκλησία, την αστυνομία/στρατό, κυβέρνηση και όχι μόνο. Είναι σε θέσει να χάσει προσωρινά τον έλεγχο σε ορισμένα από αυτά αλλά σύντομα ξανά επιβάλλει την βούληση της.
Όταν ο κόσμος βομβαρδίζεται συνεχώς από την ιδεολογία του εθνικισμού και ρατσισμού της άρχουσας τάξης αργά ή γρήγορα πολλοί την αφομοιώνουν ανεξάρτητα αν στις προσωπικές τους εμπειρίες βλέπουν πως δεν είναι όλοι οι Τουρκοκύπριοι βάρβαροι, δεν είναι όλοι οι ξένοι εγκληματίες και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι προσωπικές τους εμπειρίες είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Εδώ είναι και η μεγάλη ευθύνη για μας τους σοσιαλιστές. Πως καταπολεμούμε αυτή την κατάσταση. Όταν σε μια διαδήλωση κάποιος δίπλα μας εκφράζει κάτι το αντιδραστικό έχουμε τρεις εκλογές. Ο τυχοδιώκτης θα κάνει πως δεν άκουσε ή πως τίποτα το σοβαρό έγινε και θα το αγνοήσει, ο σεκταριστής θα τον βρίσει και θα φύγει μακριά καθώς το σωστό είναι με υπομονή να τον κουβεντιάσουμε όσο χρόνο χρειάζεται ή μέχρι να μας βαρεθεί.
Με το φέισμπουκ έχουμε μια καλή ευκαιρία να προωθήσουμε και εμείς τις θέσεις μας. Δεν χρειάζονται εκατομμύρια όπως στην περίπτωση μιας εφημερίδας ή ραδιοσταθμού. Αυτό κάνουμε με την Αριστερή Πλατφόρμα και εκτιμούμε την υποστήριξη που μας δίνεται.
Μερικοί σύντροφοι πιστεύουν ότι όσοι ψήφισαν Αναστασιάδη είναι εξίσου υπεύθυνοι με αυτόν. Πως είναι συνεργάτες του και πως καλά κάνουμε να ξεγράψουμε πάνω από 50% του πληθυσμού που δεν ψήφισε αυτό που θα θέλαμε. Αυτή είναι η σεκταριστική προσέγγιση που ανάφερα πιο πάνω. Δεν κερδίζουμε κόσμο με να τον βρίζουμε αλλά με επαφή και ανταλλαγή απόψεων.
Πως όμως αλλάζουν οι απόψεις σε μαζική κλίμακα, γιατί στην πραγματικότητα αυτό χρειάζεται, είναι αναπόφευκτο. Αυτό μονάχα μέσα στην διάρκεια μιας επανάστασης επιταχύνετε. Όταν ο απλός κόσμος οργανώνει μια διαδήλωση, οργανώνει την ασφάλεια στην γειτονιά που μένει, όταν οι εργάτες αναγκάζονται να διαχειριστούν το εργοστάσιο που δουλεύουν γιατί το αφεντικό εξαφανίστηκε και οι εργάτες έχουν καταλάβει το χώρο δουλείας τους. Τότε αντιλαμβάνονται πως έχουν ικανότητες, περισσότερες από τους διευθυντές αφού αυτοί είναι που ζουν την εργασία σε καθημερινή βάση, ξέρουν την γειτονιά τους καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο κτλ, κτλ.
Τότε όλα τα ψέματα που η άρχουσα τάξη τους έμαθε, ξεσκεπάζονται. Ξαφνικά, συνειδητοποιούν ότι ξέρουν πολύ περισσότερα από τα αφεντικά και τους διευθυντές, ο ξένος εργάτης δίπλα τους είναι σαν κι’ αυτούς, οι γυναίκες είναι το ίδιο μαχητικές όσο και οι άνδρες.
Αυτός είναι και ο λόγος που εμείς οι σοσιαλιστές αποκαλούμε τις επαναστάσεις “τα φεστιβάλ των καταπιεσμένων”.
Deme's Blog 