Καπιταλιστική δημοκρατία και η μάχη ιδεών

Το Σάββατο έγινε διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης στο κεντρικό Λονδίνο. Ήμασταν κάπου 175.000 και μερικές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου.

– Δεν υπάρχει περίπτωση οι υποστηρικτές του Ισραήλ να είναι σε θέση να οργανώσουν μια τόσο τεράστια διαδήλωση. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες όπου πραγματοποιούνται διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων.

– Ωστόσο, οι δυτικές χώρες υποστηρίζουν το Ισραήλ. Στην περίπτωση των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου παρέχουν στο Ισραήλ όπλα και πληροφορίες και στην πραγματικότητα συμμετέχουν στη γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων.

Πώς είναι δυνατόν αυτό; Αυτή είναι η απάντησή μου.

Στην καπιταλιστική δημοκρατία, για να εκλεγεί κάποιος (άτομο ή κόμμα) διάφοροι παράγονταες είναι απαραίτητοι. Οι δύο προφανή είναι η υποστήριξη από αυτούς που ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολλά χρήματα για ενοικίαση αιθουσών, διαφήμιση και ούτω καθεξής.

Η στρατηγική για να εκλεγεί κανείς δεν είναι να κερδίσει την πλειοψηφία των πολιτικοποιημένων, για παράδειγμα των ανθρώπων που πηγαίνουν σε διαδηλώσεις για την υποστήριξη της Παλαιστίνης. Η στρατηγική τους είναι να κερδίσουμε την πλειοψηφία εκείνων που δεν είναι πολιτικά ενεργοί, εκείνων που θα επηρεαστούν από τις διαφημίσεις και αυτά που τους λένε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Επομένως, πώς πρέπει να αντιδράσουν οι σοσιαλιστές;

Η προσέγκιση μερικών που κατηγορούν τους μη πολιτικοποιημένους, είναι λάνθασμένη. Αυτοί είναι άνθρωποι αγωνίζονται να επιβιώσουν σε καθημερινή βάση, προσπαθώντας να κερδίσουν αρκετά για να θρέψουν την οικογένεια, να γλυτόσουν το σπίτι τους από τις τράπεζες, να σπουδάσουν τα παιδιά τους και χιλιάδες άλλες ευθύνες. Τέτοιου είδους κατηγορίες είναι σαν να κατηγορείς τα θύματα του καπιταλισμού για τα λάθη του καπιταλισμού. Μια τέτοια στρατηγική απομονώνει περισσότερο τους σοσιαλιστές από την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων και την εργατική τάξη.

Αυτός είναι ο κόσμος που πρέπει να κερδίσουμε, μέσα από συνδικαλιστική δράση, εκστρατείες και ούτω καθεξής. Γι’ αυτό οι αγώνες για μεταρρυθμίσεις, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς, πάλη ενάντια στο ρατσισμό και τον φασισμό είναι τόσο σημαντικοί. Όχι γράφοντας  ανοιχτές επιστολές και απαιτώντας από μια δεξιά κυβέρνηση να το κάνει, αλλά οργανώνοντας στους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και ούτω καθεξής. Οι απλοί άνθρωποι έχουν τεράστια δύναμη γιατί αυτοί είναι που παράγουν όλο τον πλούτο στην οικονομία. Όταν είναι οργανωμένοι και χρησιμοποιούν την ταξική τους δύναμη, ξεπερνούν τα ψέματα που τους λένε σε καθημερινή βάση.

————————

Capitalist democracy and the battle of ideas

On Saturday there was a demonstration in support of Palestine in Central London. There were 175,000 of us and some thoughts crossed my mind. 

– There is no way the supporters of Israel could have organised such a huge demonsteation. This is the case in all countries where pro-Palestinian demonstrations have been taking place.

– Western countries however, support Israel. In the case of the US and UK they provide Israel with weapons and intelligence and in fact take part in the genocide against Palestinians. 

How is this possible? This is my answer.

In capitalist democracy, for someone (party of individual) to get elected a number of factors are necessary. The two obvious ones is support from those who control the mass media and plenty of money for hiring halls, advertising and so on. 

The strategy for getting elected is not to win the majority of those who are politically active, people who go to demonstrations in support of Palestine for example. The strategy is to win over the majority of those who are not politcally active, those who will be influence by the adverts and what the mass media tells them. 

Therefore, how should socialists response?

Again, in my opinion, blaming the non politcal majority is wrong. These are people who struggle to survive on a daily basis, trying to earn enough to feed the family, keep their house from the banks, educate their kids and a thousand other worries. Blaming them is like blaming the victims of capitalism for the wrongs of capitalism. Such strategy only isolates socialists further from the majority of ordinary people.

People we need to win, through trade union activity, campaigns and so on. This is why the fight for reforms, better work conditions, better wages, against racism and fascism is so important. Not by writing and demanding that the right wing government does this but by organising in the workplaces, neighbourhoods and so on. Ordinary people have huge power for they are the ones who produce all the wealth in the economy and it’s by organsing and using this power they overcome the lies they are being told on a daily basis. 

This document is based upon a series of extended email-based interviews with Demetrios Hadjidemetriou undertaken in August 2022. Additional research has been input by John Rudge.

Cypriot Defence Campaign was started in London after 1974 by a group of socialist based and being active in London. We produced a publication called Cypriot Worker and were members of Socialist Workers Party (SWP). After a few issues in Greek we started publishing Cypriot Worker in both Greek and Turkish as is shown in the photograph below of issue number 18 that came out in 1977.

Cypriot Worker number 4 – printed 1975

Cypriot Worker number 9 – printed 1976

Cypriot Worker number 18 – printed 1977

In the aftermath of 1974 over 10,000 Cypriot refugees came to the UK, mainly to London. As there was a large community here already, they had friends or relatives that could help them. The UK government did not open the door, in fact quite the opposite, they made it almost impossible to emigrate in the UK legally. Many came as tourists and tried to stay permanently so when their tourist visas expired, they ended up working without work permits or properly registered. A number of them were arrested and after a spell in jail were deported back.

We launched a Cypriot Defence Campaign (CDC) with these aims:

“WE DEMAND:

1. An immediate end to the deportations

2. That all Cypriot refugees be recognised as such, and not as “long term visitors”

3. That all Cypriots who wish to do so are allowed to stay in this country

4. That all Cypriots, including students, should be granted a work permit

5. That the above rights be granted to all immigrants

6. An end to all immigration controls

Cypriot Defence Campaign Poster

WE URGE:

All Trade Unionists, Immigrant and other organisations and individuals to support our campaign.”

We described the role of the CDC as:

“one of leadership and co-ordination…….to make working people aware of the problem, publicise cases of deportations and organise in every possible manner all those Cypriots who were and are willing to fight against deportations….”

We wanted to show:

“that, above all, it was and is the mass, active involvement and participation of the Cypriot workers themselves that is going to build a strong, militant campaign to lead and draw the community out in the streets….”

And our wider political message was:

“The CDC exists to build all those links which are necessary if we are to be successful – links with the other immigrant communities and those forces which are prepared to take up the issue of deportations and fight – the black nurses in the hospitals, the Indian and Pakistani communities, the Irish people who are victimized by the Home Office because they are immigrants.”

Demonstrations were held in the local community, even Archbishop Makarios, the Cypriot President, was picketed when he visited a local Greek Orthodox Church in June 1977 (and a Special Branch Report exists to evidence the fact Ref: UCPI0000017447/1)! We also held open meetings, visited people in jail, wrote leaflets, carried out a petition, produced an open letter and spoke at trade union meetings. 

We also published a 50-page pamphlet titled Stop the Deportations which sold for 20p. The pamphlet was tri-lingual in English, Greek and Turkish. In the six months before the publication of our pamphlet in early 1977 around 60 Cypriot refugees had been deported. At the time of its publication at least 12 Cypriots were in Pentonville prison awaiting deportation. The SWP’s Womens Voice Number 4 and Socialist Worker number 521, both from April 1977, paint the picture vividly.

Cypriot Defence Campaign Pamphlet Front Cover

Visiting Cypriots in jail while waiting to be deported was important moral support and helped the campaign present the issue as not one of simply numbers but one that involved real people. People who fled war and were only asking for the chance to work and build a better future for themselves and their families. 

The last demand of the campaign caused some debate between us. It says “6. An end to all immigration controls”. When discussing the demands, some objected to this because they said it was unrealistic. They objected to it on the basis that the British State would never grant us this demand and abolish all immigration controls, therefore why have it. It shows their lack of political sophistication and understanding of how campaigns work. However, someone commented that anyone who did not support this demand was a racist. It was an unfortunate way of challenging their objection and it confused the issue. I believe this incident illustrates how ideas are clarified through activity and action, they do not come from purely abstract thinking. 

March 2022

We have written about Crown (not his real name) in previous articles. He is a 32-year-old Nigerian man seeking political asylum in Cyprus. Crown left Pournara a year ago, March 2021. He decided to visit the site again and offer people there support with clothing. The situation there is much worse today than last year he told us. Refugees who go there can not enter because there is no space, so they are forced to stay outside without anywhere to sleep or even under a roof. The authorities are aware of the situation but continue to send people to Pournara. These days in order to enter one has to wait 2 weeks. As they wait are not offered anything, not blankets, sleeping bags or somewhere to sleep and they are exposed to the cold elements. They get some food and a small bottle of water a day. This increase in population exists despite applications being processed in 1 month instead of 6 as used to happen. Crown suspects this is because despite claiming otherwise, politicians encourage more refugees as this means more money for them.

As a consequence some refugees decide not to go to Pournara in order and live illegally in towns instead. If the police finds them, then they are sent to Pournara. They survive by doing the odd job for cash but that means never having enough money to live on and often go hungry. Things are so bad that some of them decide to leave Cyprus and either return to their own country or try somewhere else. A good friend of Crown’s decided to do just that. This seems to be the objective of the government who is offering to pay for peoples tickets back and offers them some money as well.

To Crown this policy does not make any sense, there are people with skills he said, for example painters/decorators, teachers, tailors, hair dressers and aluminium metal workers. He knows there is demand for these types of jobs.

Then there are those who have work permits, for example Peter (not his real name). When they work, often the employer does not give them a written contract. If the authorities turn up to check, the bosses claim that the workers just started work that day. Using this trick, employers avoid paying for insurance. In Peter’s case, he works 11 hours a day, from 7am to 6 pm and gets paid €700 per month but he gets accommodation. If Peter was to be given a contract the pay would be higher. Here is an issue trade unions like PEO should tackle. Peter has been doing this job in a big company for 4 months and he still has not been given a contract.

I mentioned that next year there are presidential elections in Cyprus. ‘Yes’ said Crown, ‘in Nigeria that’s when we see our politicians. They move closer to the poor and make promises. Once the elections are over, they disappear again’. To show how bad things got to in Nigeria, Crown mentioned that in 1954 education there was free but now people have to pay for everything, education costs between 20,000 and 40,000 naira (1 euro = 450 Nigerian Naira). Teachers in Nigeria are currently on strike because they haven’t been paid for 5 months.

—

Όταν το αυγό της απόγνωσης κτυπά στον τοίχο της αναισθησίας – Μέρος ΙΙ το δράμα συνεχίζεται

Μάρτης 2022

Έχουμε γράψει για τον Κράουν (όχι το πραγματικό του όνομα) σε προηγούμενα άρθρα. Είναι ένας 32χρονος άνδρας από τη Νιγηρία αιτητής πολιτικού ασύλου.

Ο Κράουν έφυγε από την Πουρνάρα πριν ένα χρόνο, τον Μάρτη το 2021. Αποφάσισε να επισκεφτεί τον χώρο ξανά και να πάρει μια μικρή βοήθεια σε ρουχισμό. Η κατάσταση εκεί είναι πολύ χειρότερη σήμερα από πέρσι μας είπε. Οι πρόσφυγες που πάνε εκεί δεν μπορούν να μείνουν μέσα γιατί δεν υπάρχει χώρος, έτσι αναγκάζονται να μένουν απ’ έξω χωρίς κάπου να κοιμούνται ή κάτω από μια στέγη. Οι αρχές γνωρίζουν την κατάσταση αλλά συνεχίζουν να στέλνουν κόσμο στην Πουρνάρα που αυτές τις μέρες για να μπει κάποιος μέσα χρειάζεται να περιμένει 2 βδομάδες. Καθώς περιμένουν δεν τους προσφέρετε τίποτα, δεν τους προσφέρουν κουβέρτες, υπνόσακους ή κάπου να κοιμηθούν και μένουν εκτεθειμένοι στην παγωνιά. Τους δίνουν μονάχα φαγιτό και ένα μικρό μπουκάλι νερο την ημέρα.

Αυτή η αύξηση πληθυσμού υπάρχει παρά την επεξεργασία των αιτήσεων σε 1 μήνα αντί για 6 όπως συνέβαινε παλιά. Ο Κράουν υποψιάζεται ότι αυτό συμβαίνει επειδή, παρόλο που ισχυρίζονται το αντίθετο, οι πολιτικοί ενθαρρύνουν περισσότερους πρόσφυγες, καθώς αυτό σημαίνει περισσότερα χρήματα για αυτούς.

Ως αποτέλεσμα, ορισμένοι πρόσφυγες αποφασίζουν να μην πάνε στην Πουρνάρα και ζουν παράνομα σε πόλεις. Αν τους βρει η αστυνομία, τότε τους στέλνουν στην Πουρνάρα. Επιβιώνουν κάνοντας μικροδουλειές για μετρητά, αλλά αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν έχουν αρκετά χρήματα και συχνά μένουν χωρίς φαγητό. Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα που κάποιοι από αυτούς αποφασίζουν να φύγουν από την Κύπρο και είτε να επιστρέψουν στη χώρα τους είτε να πάνε κάπου αλλού. Ένας καλός φίλος του Κράουν αυτό αποφάσισε και θέλει να φύγει από την Κύπρο. Αυτός φαίνεται να είναι ο κυβερνητικός στόχος. Οι αρχές προσφέρουν στους πρόσφυγες εισιτήριο επιστροφής και κάποιο χρηματικό ποσό.

Για τον Κράουν αυτή η πολιτική δεν έχει λογική, υπάρχουν άνθρωποι τεχνίτες όπως είπε, για παράδειγμα μπογιατζήδες, δάσκαλοι, ράφτες, κομμωτές και εργάτες αλουμινίου. Γνωρίζει ότι τέτοιες δουλείες έχουν ανάγκη εργατικό δυναμικό.

Έπειτα υπάρχουν αυτοί που έχουν άδειες εργασίας, για παράδειγμα ο Πίτερ (όχι το πραγματικό του όνομα). Όταν εργάζονται, συχνά ο εργοδότης δεν τους δίνει γραπτή σύμβαση. Αν οι αρχές κάνουν έλεγχο, τότε οι εργοδότες ισχυρίζονται ότι οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν τη δουλειά εκείνη την ημέρα. Χρησιμοποιώντας αυτό το τέχνασμα, οι εργοδότες αποφεύγουν να πληρώσουν ασφάλεια. Στην περίπτωση του Πίτερ, εργάζεται 11 ώρες την ημέρα, από τις 7 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα και πληρώνεται 700 ευρώ το μήνα. Εάν είχε συμβόλαιο, η αμοιβή του Πίτερ θα ήταν μεγαλύτερη. Εδώ είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως η ΠΕΟ. Ο Πίτερ κάνει αυτή τη δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία εδώ και 4 μήνες και ακόμα δεν του έχει δοθεί συμβόλαιο.

Ανέφερα ότι του χρόνου θα γίνουν προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. «Ναι», είπε ο Κράουν, «στη Νιγηρία τότε βλέπουμε τους πολιτικούς μας. Πλησιάζουν τους φτωχούς και δίνουν υποσχέσεις. Μόλις τελειώσουν οι εκλογές, εξαφανίζονται». Για να δείξει πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στη Νιγηρία, ο Κράουν ανέφερε ότι το 1954 η εκπαίδευση ήταν δωρεάν, αλλά τώρα οι άνθρωποι πρέπει να πληρώσουν για τα πάντα, η εκπαίδευση κοστίζει μεταξύ 20.000 και 40.000 νάιρα (1 ευρώ = 450 Νάιρα Νιγηρίας). Οι δάσκαλοι στη Νιγηρία απεργούν αυτή τη στιγμή επειδή δεν έχουν πληρωθεί εδώ και 5 μήνες.

Σε δύο προηγούμενα άρθρα τον Ιούνιο, γράψαμε στην Αριστερή Πλατφόρμα για την περίπτωση του Κράουν (όχι το πραγματικό του όνομα), ενός 32χρονου άνδρα από τη Νιγηρία αιτητή πολιτικού ασύλου. Δυστυχώς τα πράγματα όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν αλλά έγιναν χειρότερα.

Φαίνεται ότι το σύστημα της γραφειοκρατίας στην Κύπρο είναι ιδικά φτιαγμένο για να δημιουργεί εμπόδια που σκοπό έχουν να δυσκολέψουν αυτούς τους ανθρώπους να επιδιώξουν τα δικαιώματά τους όπως, πολιτικό άσυλο, δικαίωμα εργασίας, να βγάζουν τα προς το ζην και να ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Ο Κράουν βγήκε από το «Κέντρο Υποδοχής Πουρνάρα» τον Μάρτιο και μένει Λάρνακα. Από τότε ζει τον εφιάλτη του καφκικού κόσμου της Κυπριακή γραφειοκρατίας και τους γραφειοκράτες που με ζήλο λειτουργούν ένα άκαρδο σύστημα.

Το πρώτο γραφειοκρατικό εμπόδιο που αντιμετώπισε ήταν το Γραφείο Εργασίας (βλ. εικόνα). Προσπάθησα να βοηθήσω τον Κράουν να συμπληρώσει μια φόρμα που βρήκαμε στην ιστοσελίδα του Γραφείου Εργασίας και να ξεκινήσει η διαδικασία απόκτησης άδειας εργασίας. Ένα μέρος στη φόρμα δεν ήταν κατανοητό, έτσι τηλεφώνησα τον αριθμό που υπήρχε στην ιστοσελίδα για διευκρίνιση. Όταν τελικά με ένωσαν με το κατάλληλο άτομο μου είπε πως η συμπλήρωση της φόρμας ήταν χάσιμο χρόνου και ότι ο Κράουν θα έπρεπε πρώτα να στείλει ένα email. Παραπονέθηκα ότι η ιστοσελίδα τους δεν ανάφερε αυτή τη σημαντική πληροφορία και μου απάντησε πως υπήρχε μια ανακοίνωση στην είσοδο των γραφείων τους. Αν δείτε τη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο, θα δείτε γιατί αυτή η απάντηση με αναστάτωσε.

Και ακόμη χειρότερα!

Ο Κράουν έστειλε λοιπών το email (τον Ιούλιο), αλλά μετά από μια εβδομάδα δεν έλαβε καμία απάντηση. Όταν τελικά κατάφερε να επικοινωνήσει με κάποιον, του είπαν ότι ο υπεύθυνος ήταν σε διακοπές και κανείς δεν κάλυπτε την θέση του, οπότε οι υποθέσεις απλά μαζεύονταν. Τελικά, τον Σεπτέμβριο πήρε μια απάντηση που ζητούσε απόδειξη από τα δικαστήρια της Λευκωσία πως ο Κράουν πράγματι έκανε αίτηση για πολιτικό άσυλο στην Κύπρο.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ένα κυβερνητικό γραφείο απλώς θα έπαιρνε το τηλέφωνο ή θα έστελνε ένα email σε ένα άλλο κυβερνητικό γραφείο και θα έλεγχε την εγκυρότητα της κατάστασης. Ή τουλάχιστον θα ζητούσε από τον αιτούντα να επικοινωνήσει με τα δικαστήρια ώστε να επιβεβαιωθεί ηλεκτρονικά η ύπαρξη αίτησης ασύλου. Όχι όμως στην Κύπρο, ο Κράουν έπρεπε να κάνει μόνος του αυτό το τρέξιμο. Έτσι ο Κράουν ζήτησε την απόδειξη από το δικαστήριο στις αρχές Οκτωβρίου και του είπαν ότι θα ήταν έτοιμο σε 2 εβδομάδες. Ο Κράουν λοιπόν ξόδεψε €7 για το λεωφορείο Λάρνακα – Λευκωσία για να πάρει ένα κομμάτι χαρτί που θα μπορούσε εύκολα να σταλεί ηλεκτρονικά στο Επαρχιακό Γραφείο Εργασίας στη Λάρνακα. Όταν πήγε στη Λευκωσία απλώς του είπαν πως σπατάλησε χρήματα και χρόνο γιατί το πιστοποιητικό δεν ήταν έτοιμο. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να του τηλεφωνήσουν και να τον προειδοποιήσουν. Ήταν Παρασκευή 15 Οκτωβρίου και του είπαν να επιστρέψει την Δευτέρα. Ξανά άλλα €7 την Δευτέρα και πάλι η απόδειξη δεν ήταν έτοιμη. Αυτή τη φορά του υποσχέθηκαν ότι θα τον ενημερώσουν με τηλεφώνημα για να αποφευχθεί άλλο χαμένο ταξίδι. Ο Κράουν ακόμα περιμένει ένα κομμάτι χαρτί που χρειάζεται μονάχα μερικά δευτερόλεπτα με το πάτημα μερικών πλήκτρων για να τυπωθεί.

Και ακόμη χειρότερα!

Ο Κράουν είναι ακόμα νέος και υγιής και θέλει να εργαστεί. Ο πλούτος δημιουργείται μόνο με την ανθρώπινή εργασία. Και όμως, μέχρι στιγμής δεν του έδωσαν άδεια εργασίας. Λαμβάνει μια επιταγή επίδομα €261 τον μήνα από το κράτος. Μέχρι στιγμής έχει 3 επιταγές αλλά για να τις εξαργυρώσει χρειάζεται τραπεζικό λογαριασμό. Γνωρίζω πως είναι δυνατό να ανοιχτεί τραπεζικός λογαριασμό στην Τράπεζα Κύπρου σε μία μέρα. Αλλά στην περίπτωση των αιτούντων άσυλο η διαδικασία είναι διαφορετική. Όταν προσπάθησε να ανοίξει λογαριασμό του δόθηκε ραντεβού σε τέσσερις μήνες! Πήγε λίγο αργά και του είπαν πως θα πρέπει να ξαναπάει δύο βδομάδες αργότερα. Η όλη διαδικασία ξεκίνησε τον Ιούλιο και ο άνθρωπος δεν έχει ακόμα λογαριασμό. Οι επιταγές ακυρώνετε εάν δεν εξαργυρωθουν εντός 6 μηνών. Ο Κράουν γνωρίζει από άλλους πως όταν γίνει η αίτηση χρειάζετε ακόμα ένας μήνας να απαντήσουν πως τελικά ο λογαριασμός έχει ανοιχτεί.

Και ακόμη χειρότερα!

Στην πολυκατοικία όπου μένει ο Κράουν, ο ανελκυστήρας ήταν εκτός λειτουργίας εδώ και βδομάδες. Το διαμέρισμά τους βρίσκεται στον 4ο όροφο. Όταν τελικά επισκευάστηκε, έμαθαν πως για να τον χρησιμοποιήσουν πρέπει να αγοράσουν μια κάρτα €3 και καθώς οι περισσότεροι τους δεν έχουν λεφτά, αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τις σκάλες. Είναι όμως θέμα ασφάλειας γιατί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης το χάσιμο χρόνου είναι απαράδεκτο.

Και ακόμη χειρότερα!

Λόγω της έλλειψης άδειας εργασίας, ο Κράουν και άνθρωποι σαν αυτόν δουλεύουν μέσα μέσα για μετρητά. Συχνά επιτήδειοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση και δεν τους πληρώνουν, καθώς ξέρουν πως δεν θα πάνε αστυνομία. Σε μια περίπτωση ο Κράουν εργάστηκε για τρεις ημέρες σε οικοδομή στην Ορόκλινη. Πήγαινε με τα πόδια κάθε πρωί από τη Λάρνακα δουλειά και ευτυχώς στη επιστροφή κάποιος το έπαιρνε με το αυτοκίνητο. Ο εργοδότης δυστυχώς αρνήθηκε να τον πληρώσει και δεν απαντά πλέον στο κινητό.

Και ακόμη χειρότερα!

Το Γραφείο Κοινωνικής Πρόνοιας απειλεί τώρα να σταματήσει το επίδομα του Κράουν επειδή δεν έχει απόδειξη από το δικαστήριο για την αίτηση που έκανε για πολιτικό άσυλο!

——————

When the egg of desperation meets the wall of insensitivity

In two previous articles in the pages of Left Platform we discussed the case of Crown (not his real name), a 32-year-old man from Nigeria who is seeking political asylum in Cyprus. This was back in June. Unfortunately, things not only did not get better but also became worse.

It seems the system of bureaucracy in Cyprus is design to throw obstacle after obstacle to prevent these people from their rights such as political asylum, the right to work and earn a living and hope for the future. Crown was released from ‘Pournara Reception Centre’ in March of this year and has been living in Larnaca. Since then he has been living the nightmare of the Kafkaesque world of the Cypriot bureaucrats who operate a heartless system zealously.

The first bureaucratic edifice he faced was the Labour Office (see picture). I tried to help Crown complete a form that we found on the Labour Office’s website and start the process of obtaining a work permit. There was a section in the form that made no sense so I called the number given for clarification. When I finally spoke to someone, I was told completing the form was a waste of time and that Crown should first send an email to them in order to start the process. I complained that their website failed to mention this important piece of information only to be told that there was a notice at the entrance of their offices. If you see the photograph accompanying this article you can see why this replied upset me.

It gets worse!

Crown wrote and sent an email (back in July) as requested but after a week received no reply. When he finally managed to contact someone he was told that the person in charge was on holiday and no one was covering for him, so the cases were simply piling up. Finally, in September he got a response to say that they required a letter from the courts in Nicosia showing that Crown was indeed applying for asylum in Cyprus.

In any other country a government department would simply pick up the phone or send an email to another government body and check the validity of the facts. Or at least ask the applicant to contact the courts so that they would electronically confirm the existence of an asylum application. But no, Crown had to do the running himself. Crown applied for the court notification beginning of October and was told it would be ready in 2 weeks time. He spent €7 to get the Larnaca – Nicosia bus in order to get a bit of paper that could have easily been sent electronically to the Labour Office in Larnaca.

It was not ready! When Crown arrived in Nicosia he was told he had wasted his money and time and they did not even bother to ring and warn him. It was Friday October 15 and Crown was told to go back the following Monday. Again, another €7 to be told the same thing again, that it was not ready. This time they promised to let him know when it would be ready so he would not have another wasted journey. Crown is still waiting for a bit of paper that confirms he applied for asylum that should take a few seconds to print by simply pressing a few buttons on a computer keyboard.

It gets worse!

Crown is still young and healthy and wants to work. New wealth is only created with people’s labour but has not been allowed to work so far. He receives €261 benefit each month in the form of a cheque from the state. So far he has 3 cheques but in order to cash them he needs a bank account. It’s possible to open a bank account with the Bank of Cyprus in one day. But in the case of asylum applicants the procedure is different. When Crown tried to get an account he was given appointment in four months! He arrived a bit late for the appointment to be given a second one two weeks later. The whole procedure started in July and he still hasn’t got an account. Cheque are lost if not cashed within 6 months. Crown is aware from other asylum applicants that once you see them at the bank they take a further month to study the documents and create an account.

It gets worse!

At the block of flats where Crown lives the lift has been out of order for weeks. Their flat is on the 4th floor. When it was finally repaired they found out that in order to use it they have to buy a card for €3 and as most of them do not have money to spare, they continue to use the stairs. It’s a health and safety issue though because in case of an emergency time lost by not using the lift could be critical.

It gets worse!

Because of the absence of a work permit Crown and people like him do the odd job for cash in order to live and pay rent. They are often taken advantage of and not paid since the employers know they are not in a position to go to the police. Crown worked for three days on a building site in Oroklini. He walked every morning from Larnaca and was lucky enough to get a lift back after work. The employer then refused to pay him and blocked him on his mobile.

It gets worse!

Social Welfare Office is now threatening to cut Crowns benefit because he has not yet managed to produce the court notification proving he applied for asylum!

Την κατηγορία και κριτική πως είμαστε ουτοπικοί την ακούμε συχνά. Δεξιοί μας λένε “αυτά που υποστηρίζετε ακούγονται ωραία, αλλά είναι ουτοπικά, ο σοσιαλισμός σας δεν είναι τίποτα άλλο από μια ουτοπία”. Η λέξη έχει να κάνει με την πρόβλεψη στο μέλλον. Όταν μας αποκαλούν ουτοπικούς, αυτό που εννοούν είναι πως ο σοσιαλισμός σαν πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται ποτέ να επιβληθεί στην κοινωνία σε παγκόσμια κλίμακα.

Η απλή απάντηση είναι “πως ξέρετε τι θα φέρει το μέλλον μια και το Μαντείο Δελφών έκλεισε εδώ και πάρα πολλά χρόνια”.  Από αυτή την προσέγγιση πηγάζουν δύο ορισμοί για την λέξη ‘ουτοπία’. Αρχικά σημαίνει κάτι που δεν έχει επιτευχθεί ακόμα και επιπλέον κάτι που δεν είναι καθόλου δυνατό να γίνει ποτέ. Στις καθημερινές κουβέντες χρησιμοποιούνται και οι δυο έννοιες. Με την πρώτη έννοια και ο καπιταλισμός για αιώνες ήταν ουτοπία μιας και αρχικά διάφορες αστικές επαναστάσεις απέτυχαν, όπως στο Μιλάνο και Λιόν Η πρώτη αστική επιτυχημένη επανάσταση έγινε στην Ολλανδία στην μάχη για ανεξαρτησία ενάντιο στην Ισπανική αυτοκρατορία. Όπως και στην Ελλάδα μετά, έτσι και στην Ολλανδία με την νίκη τους, οι τοπικοί άρχοντες ξεφορτωθήκαν ταυτόχρονα και την αποικιοκρατία και τον φεουδαρχισμό. Ας μην ξεχνάμε πως η φεουδαρχία διάρκεσε πάνω από χίλια χρόνια και όσο καιρό οι αστοί δεν ήταν σε θέση να πάρουν την εξουσία, τόσο ποιό πολύ ο καπιταλισμός σαν σύστημα φαινόταν ουτοπία. Σε σύγκριση με άλλες κοινωνικές μορφές, ο καπιταλισμός υπάρχει μονάχα για μικρό χρονικό διάστημα.

Οι δεξιοί υποστηριχτές του καπιταλιστικού συστήματος αν και δεν το λένε πάντα ανοιχτά, προωθούν την εντύπωση πως το σύστημα θα συνεχίσει επ’ αόριστο. Κατά διαστήματα θα έχει οικονομικές κρίσεις αλλά οι αστικοί ιδεολόγοι θέλουν να μας πείσουν πως αυτές οι κρίσεις θα ξεπερνιούνται και ο καπιταλισμός θα υπάρχει για πάντα. Αυτό εννοούν όταν μιλάνε για ‘το τέλος της ιστορίας’. Για τους σοσιαλιστές κάτι τέτοια συμπεράσματα είναι οι πραγματικές ουτοπίες. Ο Μαρξ στο Κεφάλαιο ανάλυσε το καπιταλιστικό σύστημα και ξεσκέπασε τις αντιφάσεις που περιέχει. Προβλήματα που με το πέρασμα του χρόνου οξύνονται όλο και περισσότερο, κάτι που ζούμε και βλέπουμε σήμερα και κάτι που επιβεβαιώνεται με τις καθημερινές μας εμπειρίες. Πως μια μέρα θα έρθει το τέλος του καπιταλισμού το έχουμε δεδομένο. Σαν σοσιαλιστές παλεύουμε για ένα ανθρώπινο κοινωνικό σύστημα που θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα. Το εναλλακτικό αποτέλεσμά, η αποτυχία μας, θα καταλήξει σε κάτι πολύ χειρότερο. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είπε πως ο επόμενος πόλεμος μετά από ένα πυρηνικό πόλεμο θα γίνει με βέλη και σαΐτες και η Λούξεμπουργκ ποιό ξεκάθαρα είπε πως το μέλλον είναι ή σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.

Οι ρεφορμιστές και σοσιαλδημοκράτες, πιστεύουν πως ο σοσιαλισμός δεν είναι εφικτός αλλά πως είναι δυνατόν να λύσουν τα προβλήματα φτώχιας, πολέμου, δικτατορίες, κλιματική καταστροφή κτλ μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Στην Ελλάδα είδαμε τι κατάφερε ο Αντρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ του και ο Αλέξης Τσίπρας με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όχι μόνο δεν κατάφεραν να λύσουν τα προβλήματα του καπιταλισμού αλλά δουλεύοντας με τους κανόνες του συστήματος το μόνο που κατάφεραν ήταν να απογοητεύσουν τον κόσμο που τους ψήφισε.

Αναφέρθηκα και στην άποψη για τον σοσιαλισμό πως είναι ουτοπία από την άποψη πως είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Αυτή τη δήλωση στηρίζεται στο επιχείρημα της ανθρώπινης φύσης. Οι δεξιού ιδεολόγοι μας λένε να κοιτάξουμε το ανθρώπινο χαρακτήρα που είναι γεμάτος κακία, κόσμος που ζηλεύει, ύπουλος, εγκληματικός, ανταγωνιστικός και πάει λέγοντας. Με τέτοια ανθρώπινη φύση πως περιμένετε να κτίσετε μια τέλεια κοινωνία, μας λένε.

Για τους σοσιαλιστές η προσέγγιση στην ανθρώπινη φύση είναι διαφορετική. Σωματικά έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο και αυτός είναι ο λόγος που ζούμε σε κοινωνίες συνεργασίας για την παραγωγή τροφίμων και άλλων αγαθών. Λόγο της ανάγκης συνεργασίας έχουμε την ανάγκη επικοινωνίας. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και πολιτικό ζώον.

Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά στην ανθρώπινη φύση προέρχονται από το κοινωνικό σύστημα που ζούμε. Για παράδειγμα στην Φεουδαρχία οι βασιλιάδες και αριστοκράτες με την προπαγάνδα τους έκαναν το κόσμο να πιστεύει πως αυτή η κοινωνία υπήρχε γιατί ήταν θέλημα θεού. Σήμερα ορισμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά θεωρούνται απαράδεκτα όπως η σκλαβιά, αλλά σε προηγούμενες κοινωνίες αυτό ήταν για τους ανθρώπους τότε, κάτι φυσιολογικό και φυσικό. Στον καπιταλισμό αυτό που θεωρείτε φυσικό σήμερα είναι η εκμετάλλευση, αδικία και πάει λέγοντας.

Τελικά απαντούμε πως η ανθρώπινη ανάγκη για συνεργασία έχει σαν λογικό αποτέλεσμα μιας κοινωνία βασισμένη σε συνεργασία ανάμεσα σε ίσους όπου ο κόσμος προσφέρει ανάλογα με τις ικανότητες του και απολαμβάνει τα αγαθά που παράγονται ανάλογα με τις ανάγκες του.

Στον καπιταλισμό υπάρχουν δυο κύριες τάξεις, η αστική τάξη ή άρχουσα τάξη και οι προλετάριοι ή εργατική τάξη. Υπάρχουν φυσικά και άλλες τάξεις αλλά δεν είναι τόσο σημαντικές.

Οι αστοί είναι αυτοί που ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια, τους μεγάλους οικονομικούς οίκους, το εμπόριο… και γενικά την οικονομία. Μέσα από μια σειρά αστικών επαναστάσεων όπως η Γαλλική και Ελληνική, έπιασαν την εξουσία από τους αριστοκράτες που είχαν το έλεγχο στην Φεουδαρχία. Οι αστοί μέσω τις οικονομικές τους δυνάμεις ελέγχουν τις διάφορες κυβερνήσεις με χίλιους και δυο τρόπους.

Απέναντι στους αστούς, είναι οι εργάτες που παράγουν όλο τον πλούτο και προϊόντα στον καπιταλιστικό σύστημα.

Καθώς στις αστικές επαναστάσεις η ηγεσία ήταν κυρίως αστοί, λόγο της μικρής τους αριθμητικής ύπαρξης, ήταν αναγκασμένοι να κερδίσουν μαζί τους τον απλό κόσμο με αοριστολογίες και υποσχέσεις όπως ‘ελευθερία, αδερφότης και ισότητα’. Έτσι στον καπιταλισμό είμαστε όλοι ελεύθεροι και ίσοι να κατοικούμε σε παλάτια. Δεν υπάρχουν νόμοι που να το απαγορεύουν. Το μόνο εμπόδιο είναι το χρήμα στο οποίο βασίζετε ο καπιταλισμός.

Μετά την επανάσταση του 1905 στην Ρωσία ο Τρότσκι με την εμπύρια Πρόεδρου του Σοβιέτ στην Πετρούπολη έβγαλε ορισμένα συμπεράσματα που παρουσίασε στο βιβλίο ‘Η Θεωρία της Διαρκής Επανάστασης’. Το κύριο συμπέρασμά έλεγε πως η κοινωνία είχε πλέον τόσο προχωρήσει σε παραγωγικές δυνάμεις και ιδεολογικά που σε μια επανάσταση, ανεξάρτητα της ηγεσία, οι εργάτες θα προχωρούσαν στην ανάπτυξη σοσιαλιστικών αιτημάτων. Αυτή είναι και η διαδικασία που βλέπουμε συνέχεια στις εξεγέρσεις και επαναστάσεις που ξεσπούν συνέχεια σε διάφορες χώρες.

Η εργατική τάξη έχει την δύναμη να διαλύσει το καπιταλιστικό σύστημα λόγο του κεντρικού ρόλου που έχει στην οικονομία. Για παράδειγμα, φανταστείτε αν αύριο ο Αναστασιάδης και όλη η κυβέρνηση μαζί με όλους τους μητροπολίτες πεθάνει από τον κορονοϊό, από την άλλη φανταστείτε όλοι οι εργάτες της ηλεκτρικής να πεθάνουν αύριο από τον ιό, ποιους η απουσία θα μας επηρεάσει περισσότερο;

Στην διάρκεια μιας επανάστασης οι εργάτες όχι μόνο αντιλαμβάνονται την δύναμη τους αλλά ξεπερνούν και την αστική προπαγάνδα που άκουγαν μια ζωή. Επαναστάσεις για τους μαρξιστές είναι τα φεστιβάλ των καταπιεσμένων. Εκεί οι εμπειρίες τους εργάτες τους δείχνουν την ικανότητα τους να οργανώνουν στο χώρο δουλειάς, στις γειτονιές και γενικά την κοινωνία ολόκληρη.

Οι εργατική τάξη δεν έχει απλός δύναμη, έχει και ενότητα και πειθαρχία. Οι αγρότες μετά από μια επανάσταση, ξαναμοιράζουν την γη και πάνε μετά ατομικά στις δουλειές τους. Οι εργάτες δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, χρειάζεται η μαζική τους συνεργασία στα εργοστάσια και στην παραγωγή πλούτου. Αυτή η συνεργασία είναι που τους οδηγεί σε σοσιαλιστικούς τρόπους συνεργασίας, δημοκρατίας και παραγωγικότητας.

Λυπάμαι για την πολύ περιληπτική ανάλυση, ελπίζω όμως να υπάρχουν ερωτήματα, προσθέσεις και διαφωνίες για καλύτερη κάλυψη μια τέτοιας συζήτησης.

ΜΗΠΩΣ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΟΠΩΣ Η ΤΕΜΠΕΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ;
Αρχικά χρειάζεται να αποφασίσουμε αν η ανθρώπινη φύση επηρεάζει τι είδος κοινωνίας ζούμε ή αν η κοινωνικές δομές επηρεάζουν και σχηματίζουν την ανθρώπινη φύση. Ας έχουμε υπόψη πως η ανθρώπινη προσέγγιση σε βασικά θέματα όπως ‘σκλαβιά/δουλεία’ άλλαξε ανάλογα με την κοινωνία που υπήρχε. Στην αρχαία κλασική Ελλάδα και Ρώμη οι σκλάβοι έκαναν την τεράστια πλειοψηφία των δουλειών που υπήρχαν τότε (κυρίως αγροτική παραγωγή) και η ύπαρξη τους θεωρείτο κάτι το φυσικό.
Σε αυτό το κείμενο λοιπόν το παίρνω σαν δεδομένο πως η ανθρώπινη φύση προέρχεται από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και όχι το αντίθετο.
Υπάρχει τεμπελιά στην σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, το θέμα όμως είναι, τι την προκαλεί. Πρώτα απ’ όλα υπάρχουν οι απέσειες συνθήκες εργασίας. Γνωρίζω εργατικούς χώρους που οι υπάλληλοι πρέπει να σηκώσουν χέρι και να πάρουν άδεια για να πάνε στην τουαλέτα. Οι ώρες δουλειάς είναι ανεξέλεγκτες και ο κάθε εργοδότης κάνει ότι θέλει, παράλογες βάρδιες, μια μέρα κάποιος να δουλεύει από τις 6πμ – 2μμ και την επόμενη από τις 2μμ – 10μμ. Όσο για Κυριακές και Σαββατοκύριακα, αυτά έχουν εξαφανιστεί για πάρα πολλούς εργάτες, κάτι που επηρεάζει τρομερά την οικογενειακή ζωή. Κεκτημένα όπως το οκτάωρο, το ΑΤΑ, 13ος και 14ος μισθός για τα οποία παλαιότερες γενιές έδωσαν τεράστιες μάχες, έχουν και αυτά εξαφανιστεί για πάρα πολλούς. Ενώ υπάρχουν πολλοί άνεργοι σε αρκετά μέρη εργασίας υπάρχει έλλειψη δυναμικού. Στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας για παράδειγμα όποιους ρωτήσω που δουλεύουν εκεί, μου δίνουν την ίδια απάντηση, πως δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό, γεγονός που κάνει την δουλεία τους τρομερά κουραστική και αγχώδης.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα για το πόσο άθλιες έχουν γίνει οι συνθήκες δουλείας. Αυτό δεν είναι όμως το μόνο πρόβλημα.
Υπάρχει και η μεγάλη διαφορά από την παραγωγή κάποιου εργαζόμενου και τον μισθό που παίρνει. Αυτό λέγετε ‘υπεραξία’ κάτι που οι εργοδότες τσεπώνουν για τα κόστα που έχουν και το κέρδος που βγάζουν. Με αυτό τον τρόπο οι εργαζόμενοι βιώνουν αποξένωση/αλλοτρίωση (alienation).
Η τεμπελιά λοιπών προέρχεται από τις καταπιεστικές συνθήκες δουλειάς και την αποξένωση. Ο χώρος δουλειάς συχνά είναι ένα ανθυγιεινό μέρος, η δουλεία καταλήγει ανιαρή ρουτίνα, και οι εργάτες δεν έχουν καθόλου έλεγχο στις αποφάσεις που παίρνονται.
Τι μπορεί να προσφέρει λοιπόν ένα σοσιαλιστικό σύστημα. Αρχικά όπως έχουμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο αυτής της σειράς, ο σοσιαλισμός είναι η αυτοαπελευθέρωσης της εργατικής τάξης. Οι εργάτες θα είναι σε θέση να ελέγχουν και να αποφασίζουν για την διεύθυνση του χώρου εργασίας. Η δημοκρατικότητα στους χώρους δουλειάς στον σοσιαλισμό είναι φυσικό αποτέλεσμα και απαραίτητη στο τι θα πει σοσιαλισμός. Οι εργάτες θα δουλεύουν ανάλογα με τις ικανότητες τους. Όταν η σπατάλη που υπάρχει λόγο ανεργίας εξαφανιστεί, η παραγωγή θα γίνετε με λιγότερες ώρες εργασίας. Οι εργαζόμενοι θα έχουν περισσότερο χρόνο για οικογενειακή ζωή και για βελτίωση στις γνώσεις τους. Υπάρχουν παρά πολλά παραδείγματα τέτοιου είδους μετά την Ρωσική επανάσταση όπως οι χιλιάδες ακροατήριο σε πλάτια στην Πετρούπολη, μέσα στο κρύο για να ακούσουν διάλεξη με θέμα Η Τραγωδία στην αρχαία Ελλάδα.

Αν θέλετε να δείτε πως θα δουλεύουμε στο σοσιαλισμό κοίταξε γύρο σας και σκεφτείτε τις δικές σας εμπειρίες ή γνωστών σας και δείτε τι όρεξη υπάρχει στην απασχόληση σε ένα χόμπι. Τις ώρες που ξοδεύουμε σε μια απασχόληση που μας ενδιαφέρει ούτε τις μετράμε, αυτοί που τους αρέσει ο κήπος και σε ένα μικρό περιβόλι περνούν ευχάριστες ώρες, αυτοί πους τους αρέσει ένα άθλημα, ποδηλασία ή περπάτημα ή κάτι άλλο, μπορεί η εμπειρία να τους κουράζει σωματικά αλλά τους ξεκουράζει πνευματικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις η δουλειά μπορεί να είναι κουραστική αλλά μας ολοκληρώνει σαν ανθρώπους. Η διαφορά της δουλείας και ένα χόμπι, είναι πως στο χόμπι το αφεντικό είμαστε εμείς και έχουμε απόλυτο έλεγχο και ίσως το πιο σημαντικό, εμείς απολαμβάνουμε τους καρπούς αυτής της δουλειάς.
Στον σοσιαλισμό θα έχουμε τον έλεγχο και στην δουλειά και στα χόμπι.

Η λέξη ρεφορμισμός στα ελληνικά σημαίνει μεταρρύθμιση. Η μαρξιστική θεωρεία έχει σαν δεδομένο πως οι εργάτες θα κέρδιζαν τον σοσιαλισμός μέσα από μια επανάσταση. Οι Μαρξ και Ένγκελς έγραψαν στο Κομουνιστικό Μανιφέστο πως ο σοσιαλισμός είναι η αυτοαπελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Τι είναι Ρεφορμισμός;

Όλα άλλαξαν όταν στο τέλος του 19ου αιώνα, ο κορυφαίος ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στην Γερμανία, Έντουαρντ Μπέρνσταϊν προώθησε την θεωρία πως ήταν δυνατό να κερδηθεί ο σοσιαλισμός με ειρηνικό τρόπο. Το κόμμα τότε ήταν τεράστιο με ένα εκατομμύριο μέλη και είχε απόλυτη ηγεμονία πάνω στο εργατικό κίνημα. Πολλοί εργατοπατέρες τότε εξέφρασαν υποστήριξη στις ιδέες του Μπέρνσταϊν και είπαν πως αυτός είχε το θάρρος να εκφράσει ανοιχτά αυτά που αυτοί πίστευαν στα κρυφά.

Η θεωρία περιληπτικά λέει πως η επανάσταση δεν χρειάζεται και πως μέσα από εκλογές, σοσιαλιστές ηγέτες θα φτιάξουν κυβέρνηση που με μια μια σειρά μεταρρυθμίσεις θα αλλάξουν το σύστημα. Όπως την περίγραψε ο καθηγητής μου Paul Hirst, είναι η θεωρία ‘σαλάμι’. Κόβεις φέτα, φέτα το σαλάμι μέχρι σε κάποιο σημείο θα λείψει. Έτσι και ο ρεφορμισμός, μετά από σειρά μεταρρυθμίσεις, θα έρθει μια μέρα που ο καπιταλισμός θα πάψει να υπάρχει και θα έχει αντικατασταθεί με τον σοσιαλισμό, χωρίς επανάσταση και αιματοκύλισμα.

Στην μπροσούρα της, Ρεφορμισμός ή Επανάσταση (1900) η Ρόζα Λούξεμπουργκ απάντησε στον Μπέρνσταϊν, είναι μια απάντηση που στέκει ακόμη και σήμερα. Εδώ θα θίξω απλός δυο κεντρικά θέματα που προώθησε η Λούξεμπουργκ.

Στις πρώτες κιόλας σελίδες η Λούξεμπουργκ γράφει πως η αντιπαράθεση (ρεφορμισμός ή επανάσταση) είναι γέλια Και φυσικά σαν επαναστάτες παλεύουμε για μεταρρυθμίσεις για πολλούς λόγους, απλώς δεν έχουμε τις ψευδαισθήσεις πως αυτές είναι αρκετές για την επίτευξη του σοσιαλισμού. Οι δύο κύριοι λόγοι που παλεύουμε για μεταρρυθμίσεις είναι γιατί πραγματικά προωθούμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και παλεύουμε για μια καλύτερη ζωή στον καπιταλιστικό σύστημα με καλούς μισθούς και συνθήκες δουλειές.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον μύθο του Σισύφου, ένα παράδειγμα που χρησιμοποιούσε συχνά η Λούξεμπουργκ. Στον Άδη ο Σίσυφος ήταν καταδικασμένος να σπρώχνει ένα τεράστιο βράχο σε ένα λόφο και όταν έφτανε στην κορυφή ο βράχος κυλούσε ξανά στην βάση, ο Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει πάλι από την αρχή. Παρόμοια και η διαδικασία για μεταρρυθμίσεις, η εργατική τάξη κέρδισε το οκτάωρο και τώρα είναι σχεδόν ανύπαρκτο, κέρδισε το ΑΤΑ και έχει χαθεί κλπ. Η διαφορά του Σισύφου με τους άλλους στον Άδη ήταν πως στην διαδικασία έφτιαχνε μυς έτσι με την παραμικρή ευκαιρία, είχε την δυνατότητα να ξεφύγει πρώτος. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις εκτός από τα κεκτημένα που συχνά κερδίζει η εργατική τάξη, ταυτόχρονα είναι και πεδίο εκπαίδευσης για οργάνωση, πειθαρχία, αλληλεγγύη κλπ, εκπαίδευση απαραίτητη για την επιτυχία μιας επανάσταση.

Το δεύτερο κεντρικό θέμα η Λούξεμπουργκ, το ανάφερε στην μπροσούρα της ‘Η Γενική Απεργία’ μετά την πρώτη επανάσταση στην Ρωσία το 1905. Πρόσεξε πως για την γενική απεργία υπήρχαν δυο αντιμετωπίσεις. Η πρώτη από τους εργατοπατέρες που ήταν ενάντια γιατί έχαναν τον έλεγχο και από την άλλη υποστηριχτές που πίστευάν πως η γενική απεργία ήταν η λύση στα πάντα. Η Λούξεμπουργκ διαφώνησε και με τις δυο τάσεις. Η απάντηση της ήταν απλή και στέκει και για την γενική απεργία και για την επανάσταση. Απάντησε κάπως έτσι – αυτά τα κοινωνικά ξεσπάσματα δεν είναι όπως μια βρύση που κάποιος όποτε θέλει την ανοίγει και όποτε γουστάρει την κλίνει. Μια επανάσταση και ένα κίνημα γενικής απεργίας είναι κοινωνικά φαινόμενα που ξεπηδούν κάτω από συνθήκες που δεν γνωρίζει κανείς και το ερώτημα πάντα είναι αν τις καταπολεμάς (όπως οι ρεφορμιστές) ή αν παλεύεις για την τελική τους νίκη (όπως οι επαναστάτες).

Τα σημερινά Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ, ΣΥ.ΡΙΖ.Α, Εργατικό Κόμμα Βρετανίας κλπ, είναι όλα τους ρεφορμιστικά κόμματα. Μπορούν να προσφέρουν μεταρρυθμίσεις όταν ο καπιταλισμός είναι σχετικά υγιείς, όταν όμως υπάρχει κρίση αυτά τα κόμματα θεωρούν καθήκον τους να βοηθήσουν το σύστημα να αναρρώσει έτσι που να είναι σε θέσει να προσφέρει μερικά ψίχουλα και σε εμάς. Γι’ αυτό ακούμε συνθήματα όπως σφίξετε την ζώνη, κάνετε υπομονή, χρειάζεται ενότητα να ξεπεράσουμε την κρίση κλπ. Τα είδαμε πρόσφατα πρώτα με το ΠΑΣΟΚ και μετά με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Έτσι έχουμε την αντιφατική κατάσταση όπου οι καλύτεροι μαχητές για μεταρρυθμίσεις δεν είναι οι ρεφορμιστές αλλά οι επαναστάτες, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης.

Το μεγάλο ερώτημα είναι ‘πως περιγράφουμε το ΑΚΕΛ’. Εδώ θα δώσω μια προσωπική άποψη. Το ΑΚΕΛ είναι ένα κόμμα που θέλει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα σωστή. Σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτεί πως δεν είναι επαναστατικό κόμμα. Κάτι τέτοιο θα το αναγκάσει να κάνει κριτική στον Μαρξ, στον Λένιν και άλλους που αγιάζει εδώ και χρόνια. Ταυτόχρονα καθημερινά δουλεύει σε μια ρεφορμιστική βάση. Αυτό που του επιτρέπει αυτή την αντιφατική συμπεριφορά είναι η στήριξη της ‘Θεωρίας των Σταδίων’. Αυτό είναι μεγάλο θέμα και δεν μπορεί να αναλυθεί με λίγα λόγια, περιληπτικά όμως υποστηρίζει πως η Κύπρος δεν είναι σε θέση να προχωρήσει στον σοσιαλισμό γιατί πρώτα πρέπει να ξεπεράσει το στάδιο που υπάρχει αυτή την περίοδο που είναι η λύσης του εθνικού προβλήματος. Όταν ακούμε από το ΑΚΕΛ να λέει ‘έχουμε εθνικό πρόβλημα’ αυτό εννοεί. Με πρόεδρο τον Χριστόφια το ΑΚΕΛ δούλεψε καθαρά με ρεφορμιστικό τρόπο, έδωσε μερικές μεταρρυθμίσεις αλλά το σύστημα παρέμεινε καπιταλιστικό. Με την κρίση και την αλλαγή κυβέρνησης και καθώς η άρχουσα τάξη κτυπούσε ανελέητα την εργατική τάξη, το ΑΚΕΛ ξανά κινήθηκε σαν σοσιαλδημοκρατικό σε περίοδο κρίσης.

Ελπίζω να κάλυψα μερικά κύρια σημεία, οι μπροσούρες της Λούξεμπουργκ είναι μικρές και ευκολοδιάβαστες, ρίξετε τους μια ματιά, αξίζει τον κόπο.

“Δεν είμαι ρατσιστής απλά δεν μου αρέσουν οι ξένοι.” Όλοι μας έχουμε ακούσει κάτι παρόμοια, ακούγονται αντιφατικά αλλά εδώ θα προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση.

Ακόμα ποιο εξωφρενικό είναι όταν κάποιος με καθαρά ρατσιστικές θέσεις επιμένει πως δεν είναι ρατσιστής γιατί έχει καλούς φίλους που είναι ξένοι. Και όμως αυτό προδίδει το κλειδί στο όλο θέμα. Ξεσκεπάζει τους δύο τρόπους με τους οποίους κάποιος παίρνει πληροφορίες για το τι γίνεται γύρο του.

Αρχικά υπάρχουν οι προσωπικές και ατομικές εμπειρίες. Αν κάποιος έχει καλούς γείτονες που είναι μετανάστες ή δουλεύει μαζί τους, εύκολα είναι να φιλέψει μαζί τους χωρίς κανένα πρόβλημα. Πολλοί διαπιστώνουν ότι ορισμένοι μετανάστες συμπεριφέρονται καλύτερα από ορισμένους ντόπιους.

Αρκετές φορές σε κουβέντα με γνωστούς και φίλους άκουσα από κόσμο που πιστεύει πως δεν είναι πολιτικοποιημένος να αναπτύσσει μαρξιστικές εξηγήσεις για πράγματα που βλέπει ο ίδιος. Για παράδειγμα ένας καλός φίλος που τραβούσε μακριά από τα πολιτικά αλλά δούλευε στην Λαϊκή Τράπεζα, μια μέρα μου ανάλυσε την κατάσταση στο χώρο δουλείας του πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση λες και ήταν μαρξιστής οικονομολόγος. Ο πατέρας μου σαν απλό μέλος του ΑΚΕΛ με λίγη σχολική εκπαίδευση μου έκανε μαρξιστική ανάλυση για το παλαιό παντοπωλείο που ήταν στο κέντρο της Λάρνακας και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τότε. Ήταν μπακάλης και πήγαινε εκεί κάθε πρωί και έβλεπε την κατάσταση.

Η εργατική τάξη με τις εμπειρίες της ξέρει τι θα πει αφεντικό, τι θα πει εκμετάλλευση και τι θα πει καπιταλισμός αλλά όπως ξέρουμε σε εκλογές μεγάλος αριθμός ψηφίζει Αναστασιάδη και ΔΗΣΥ. Μια εξήγηση είναι πως καθώς οι προσωπικές εμπειρίες στην μεγάλη πλειοψηφία οδηγούν στις σωστές απόψεις, αυτές οι εμπειρίες είναι περιορισμένες και ο κόσμος σχηματίζει τις περισσότερες ιδέες τους από την πληροφόρηση που παίρνει από την άρχουσα τάξη. Με άλλα λόγια “η άρχουσα ιδεολογία κάθε κοινωνίας είναι πάντα η ιδεολογία της άρχουσας τάξης”.

Η άρχουσα τάξη ελέγχει την παιδεία, έχει στα χέρια της τα ΜΜΕ, την θρησκεία/εκκλησία, την αστυνομία/στρατό, κυβέρνηση και όχι μόνο. Είναι σε θέσει να χάσει προσωρινά τον έλεγχο σε ορισμένα από αυτά αλλά σύντομα ξανά επιβάλλει την βούληση της.

Όταν ο κόσμος βομβαρδίζεται συνεχώς από την ιδεολογία του εθνικισμού και ρατσισμού της άρχουσας τάξης αργά ή γρήγορα πολλοί την αφομοιώνουν ανεξάρτητα αν στις προσωπικές τους εμπειρίες βλέπουν πως δεν είναι όλοι οι Τουρκοκύπριοι βάρβαροι, δεν είναι όλοι οι ξένοι εγκληματίες και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι προσωπικές τους εμπειρίες είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Εδώ είναι και η μεγάλη ευθύνη για μας τους σοσιαλιστές. Πως καταπολεμούμε αυτή την κατάσταση. Όταν σε μια διαδήλωση κάποιος δίπλα μας εκφράζει κάτι το αντιδραστικό έχουμε τρεις εκλογές. Ο τυχοδιώκτης θα κάνει πως δεν άκουσε ή πως τίποτα το σοβαρό έγινε και θα το αγνοήσει, ο σεκταριστής θα τον βρίσει και θα φύγει μακριά καθώς το σωστό είναι με υπομονή να τον κουβεντιάσουμε όσο χρόνο χρειάζεται ή μέχρι να μας βαρεθεί.

Με το φέισμπουκ έχουμε μια καλή ευκαιρία να προωθήσουμε και εμείς τις θέσεις μας. Δεν χρειάζονται εκατομμύρια όπως στην περίπτωση μιας εφημερίδας ή ραδιοσταθμού. Αυτό κάνουμε με την Αριστερή Πλατφόρμα και εκτιμούμε την υποστήριξη που μας δίνεται.

Μερικοί σύντροφοι πιστεύουν ότι όσοι ψήφισαν Αναστασιάδη είναι εξίσου υπεύθυνοι με αυτόν. Πως είναι συνεργάτες του και πως καλά κάνουμε να ξεγράψουμε πάνω από 50% του πληθυσμού που δεν ψήφισε αυτό που θα θέλαμε. Αυτή είναι η σεκταριστική προσέγγιση που ανάφερα πιο πάνω. Δεν κερδίζουμε κόσμο με να τον βρίζουμε αλλά με επαφή και ανταλλαγή απόψεων.

Πως όμως αλλάζουν οι απόψεις σε μαζική κλίμακα, γιατί στην πραγματικότητα αυτό χρειάζεται, είναι αναπόφευκτο. Αυτό μονάχα μέσα στην διάρκεια μιας επανάστασης επιταχύνετε. Όταν ο απλός κόσμος οργανώνει μια διαδήλωση, οργανώνει την ασφάλεια στην γειτονιά που μένει, όταν οι εργάτες αναγκάζονται να διαχειριστούν το εργοστάσιο που δουλεύουν γιατί το αφεντικό εξαφανίστηκε και οι εργάτες έχουν καταλάβει το χώρο δουλείας τους. Τότε αντιλαμβάνονται πως έχουν ικανότητες, περισσότερες από τους διευθυντές αφού αυτοί είναι που ζουν την εργασία σε καθημερινή βάση, ξέρουν την γειτονιά τους καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο κτλ, κτλ.

Τότε όλα τα ψέματα που η άρχουσα τάξη τους έμαθε, ξεσκεπάζονται. Ξαφνικά, συνειδητοποιούν ότι ξέρουν πολύ περισσότερα από τα αφεντικά και τους διευθυντές, ο ξένος εργάτης δίπλα τους είναι σαν κι’ αυτούς, οι γυναίκες είναι το ίδιο μαχητικές όσο και οι άνδρες.

Αυτός είναι και ο λόγος που εμείς οι σοσιαλιστές αποκαλούμε τις επαναστάσεις “τα φεστιβάλ των καταπιεσμένων”.

THEIR DEMOCRACY AND OURS           

Under present day capitalists societies the word democracy is often used in a way that implies that the established system of elections always existed. This is not true. What there is today evolved over many years. England was one of the first capitalist states and in the beginning only men who owned property were allowed to vote. After long struggles more and more men were given the vote. In early 20^th century, again after a bitter struggle women won the right to vote and lastly the age was lowered from 21 to 18 year old. In Switzerland women had to wait until 1971 before being able to vote.

We see therefore that the expansion of democratic rights had a long history and every gain had to be fought for by the working class. The ruling class, experimented and slowly gave way hoping that they would not be removed from power by ordinary people through democratic means. If general elections resulted in governments the ruling class did not approve of, they used all kinds of methods to undermine it, including military coups, for example, Spain 1936, Greece 1967, Chile 1973 just to mention a few instances.

But for the bourgeoisie (the ruling class) democracy is not just having the right to put a cross on a piece of paper every few years. What exists for them is the right to have their opinions heard and the right to influence the decisions made by the government on a constant basis. This is what Bourgeois Democracy is, the system we live under in capitalist societies.

The ruling class manages to influence decision making on a daily basis through various means.

1. There is an organic link between the ruling class and government. They spend huge amounts of money in election campaigns to ensure members of the ruling class get elected. It is said that in a bourgeois family, the successful children go into business and the not so successful into politics.
2. They spend large sums of money in establishing and running lobby firms. These firms hire influential ex ministers, MPs and so on. These people have contacts within governments and know how to put pressure to get what they want.
3. During election campaigns large amounts of money is donated to all the major parties. After the election, whoever gets elected is obligated to its major donors. The head of a large corporation can do this but how much can an ordinary worker of this corporation afford to donate?
4. Many members of the government such as judges, the heads of the police and the army, high up ministry officials/managers, the head of the central banks and so on are never elected. These are either members of the ruling class or are greatly influenced by their ideas. The few that are not tend to be removed very quickly.

I am sure there are other mechanisms the ruling class has for influencing and controlling the decision making process in a capitalist society. This is true democracy but exists only for the very few. In effect, bourgeois democracy is the dictatorship of the bourgeoisie for the rest of us.

In any class society, the institution of democracy is inevitably an instrument for the oppression by the ruling class of all other classes. There exists democracy for the ruling class and an illusory democracy for the rest.

What about Workers Democracy in a socialist society? We have seen glimpses of what is possible during the short-lived Paris Commune of 1871 and the early years after the establishment of socialism in Russian in the 1917 revolution.

Marx had a lot to say about socialist democracy after the Paris Commune for it was in a period of workers’ control that he could see how workers would organise society. Revolutions are the festivals of the oppressed where the teachers become the students and the students start teaching the teachers.

In the Paris Commune

1. Elected representatives received the average pay of workers. That means their interests were those of the working class and only by raising working class living standards could they get a pay rise themselves.
2. Elected representatives could be removed and replaced at any time. People did not have to wait years to get rid of bad and corrupt MPs. All that was needed was the collection of enough signatures in order to activate a re-election. This is a measure that 150 years still does not exist in capitalist societies.

The Russian revolution and the establishment of soviets (workers councils) developed workers democracy further. For a start women won the right to vote, a good 10 years before capitalist Britain. Further the place where elections took place shifted from the home to the factory and the workplace. At home workers are isolated and influenced by the media moguls, the owners of, television channels, radio stations and newspapers. At work, on the other hand they feel their collective power, they can gauge the mood of the class as a whole and are more confident, more likely to move forward rather than conservatively hold back.

Democratic rights won in a socialist revolution need and must be defended. History has taught us the ruthlessness of the ruling class to extract revenge such as the bourgeois murdering onslaught when they smashed the Paris Commune and the counter-revolution and civil war in Russia.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ

Στις σημερινές καπιταλιστικές κοινωνίες η λέξη δημοκρατία χρησιμοποιείται με τρόπο που υπονοεί ότι το καθιερωμένο σύστημα εκλογών υπήρχε πάντα. Αυτό που υπάρχει σήμερα όμως εξελίχθηκε σε μια διάρκεια πολλών χρόνων. Η Αγγλία ήταν ένα από τα πρώτα καπιταλιστικά κράτη και αρχικά μονάχα άνδρες με κτηματική περιουσία είχαν το δικαίωμα ψήφου. Μετά από μακροχρόνιους αγώνες πήραν δικαίωμα ψήφου όλο και περισσότεροι άνδρες. Στις αρχές του 20ού αιώνα, και πάλι μετά από πικρό αγώνα οι γυναίκες κέρδισαν τον ψήφο και τελικά η ηλικία μειώθηκε από άτομα 21 χρονών σε 18. Στην Ελβετία οι γυναίκες πήραν το δικαίωμα ψήφου πολύ αργά, το 1971.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η επέκταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων είχε μακρά ιστορία και κάθε βήμα μπροστά χρειάστηκε αγώνες της εργατικής τάξης να κερδηθεί. Η άρχουσα τάξη, πειραματιζόμενη, σιγά-σιγά έκανε υποχωρήσεις και σε κάθε στάδιο έλπιζε πως δεν θα έχανε την εξουσία. Όταν γενικές εκλογές κατέληγαν σε κυβερνήσεις που δεν τις ενέκρινε, οι αστοί χρησιμοποιούσαν κάθε τρόπο για να τις υπονομεύουν, σε ορισμένες περιπτώσεις με στρατιωτικά πραξικοπήματα όπως στην Ισπανία 1936, Ελλάδα 1967, Χιλή 1973 κλπ.

Αλλά για την αστική τάξη (την άρχουσα τάξη) δημοκρατία δεν είναι μόνο το δικαίωμα να βάζουν ένα σταυρό σε ένα κομμάτι χαρτί κάθε λίγα χρόνια. Οι αστοί έχουν την ικανότητα να ακούγονται οι απόψεις τους και το δικαίωμα να επηρεάζουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων σε συνεχή βάση. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία, το σύστημα στο οποίο ζούμε στις καπιταλιστικές κοινωνίες.

Η αστική τάξη καταφέρνει να επηρεάζει τη λήψη αποφάσεων σε καθημερινή βάση με διάφορα μέσα.

1. Υπάρχει οργανική σχέση μεταξύ της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης. Ξοδεύουν τεράστια χρηματικά ποσά σε προεκλογικές εκστρατείες για να διασφαλίσουν την εκλογή ανθρώπων που ανήκουν στην άρχουσα τάξη. Λέγεται ότι σε μια αστική οικογένεια, τα επιτυχημένα παιδιά γίνονται επιχειρηματίες και τα όχι τόσο επιτυχημένα γίνονται πολιτικοί.

2. Ξοδεύουν μεγάλα χρηματικά ποσά για την ίδρυση και τη λειτουργία εταιρειών λόμπι. Αυτές οι εταιρείες προσλαμβάνουν σημαντικούς πρώην υπουργούς, βουλευτές και παρόμοιους πολιτικούς που έχουν επαφές με μέλη  της κυβέρνησης και ξέρουν πώς να ασκήσουν πιέσεις για να κερδίσουν αυτό που θέλουν.

3. Κατά τη διάρκεια προεκλογικών εκστρατειών μεγάλα χρηματικά ποσά δίνονται σε όλα τα μεγάλα κόμματα. Μετά τις εκλογές, ο νικητής έχει υποχρεώσεις προς στους μεγάλους δωρητές του. Ο επικεφαλής μιας μεγάλης εταιρείας μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο μέσο της εταιρίας που ελέγχει, όχι όμως ένας απλός εργαζόμενος αυτής της εταιρείας;

4. Πολλά μέλη της κυβέρνησης, όπως δικαστές, αρχηγοί της αστυνομίας και του στρατού, ανώτεροι υπάλληλοι/διευθυντές υπουργείων, γενικοί διευθυντές κεντρικών τραπεζών και ούτω καθεξής δεν εκλέγονται. Αυτοί είτε είναι μέλη της άρχουσας τάξης είτε επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες της. Οι λίγοι που τυχαίνει να είναι κάπως προοδευτικοί, είναι μικρή μειονότητα και σύντομα τους αντικαθιστούν.

Υπάρχουν άλλοι μηχανισμοί με τους οποίους η άρχουσα τάξη επηρεάζει και ελέγχει την λήψης αποφάσεων, εδώ αναφέραμε μερικούς. Για την άρχουσα τάξη υπάρχει πραγματική δημοκρατία, όχι όμως για τους υπόλοιπους. Η καπιταλιστική πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα και η αστική δημοκρατία και η δικτατορία της αστικής τάξης έναντι σε όλες τις άλλες τάξεις.

Σε οποιαδήποτε ταξική κοινωνία, ο θεσμός της δημοκρατίας είναι αναπόφευκτα όργανο για την καταπίεση από την άρχουσα τάξη όλων των άλλων τάξεων. Υπάρχει δημοκρατία για την άρχουσα τάξη και μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας για τους υπόλοιπους.

Και τώρα λίγα λόγια για την εργατική δημοκρατία σε μια σοσιαλιστική κοινωνία; Είδαμε τι είναι εφικτό κατά την διάρκεια της Παρισινής Κομούνας το 1871 και τα πρώτα χρόνια με την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στην Ρωσία μετά την επανάσταση του 1917.

Μετά την Παρισινή Κομούνα, ο Μαρξ ξεκαθάρισε τι ιδέες του στο θέμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας γιατί σε μια περίοδο εργατικού ελέγχου μπορούσε να δει πώς οι εργαζόμενοι οργανώνουν την κοινωνία. Οι επαναστάσεις είναι τα φεστιβάλ των καταπιεσμένων όπου οι δάσκαλοι γίνονται μαθητές και οι μαθητές αρχίζουν να εκπαιδεύουν τους δασκάλους.

Στην Κομούνα του Παρισιού:-

1. Ο μισθός των εκλεγμένων αντιπροσώπων ήταν ο μέσος όρος των μισθών των εργαζομένων που αντιπροσώπευαν. Αυτό έδενε τα συμφέροντά τους με αυτά της εργατικής τάξης. Μονάχα με αύξηση του βιοτικού επίπεδου της εργατικής τάξης έπαιρναν κι’ αυτοί αύξηση.

2. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα μπορούσαν να αντικατασταθούν ανά πάσα στιγμή. Ο κόσμος δεν ήταν υποχρεωμένος να περιμένει χρόνια για να απαλλαγεί από κακούς και διεφθαρμένους βουλευτές. Με το μάζεμα αρκετών υπογραφών, μπορούσαν να αναγκάσουν νέες εκλογές και να τον/την αντικαταστήσουν. Ένα μέτρο που 150 χρόνια μετά δεν υπάρχει στις καπιταλιστικές κοινωνίες.

Η ρωσική επανάσταση και η δημιουργία των σοβιέτ (εργατικά συμβούλια) ανέπτυξαν την εργατική δημοκρατία περαιτέρω. Για πρώτη φορά, οι γυναίκες είχαν το δικαίωμα ψήφου, 10 χρόνια πριν από την καπιταλιστική Βρετανία. Επί πλέον, στην εργατική δημοκρατία οι εκλογικές διαδικασίες δεν γίνονταν με επίκεντρο το σπίτι του καθενός αλλά στα εργοστάσια και στους χώρους δουλείας. Στο σπίτι οι εργαζόμενοι είναι απομονωμένοι και επηρεάζονται από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, των τηλεοπτικών καναλιών, των ραδιοφωνικών σταθμών και των εφημερίδων. Στην χώρο δουλειάς οι εργάτες αισθάνονται τη συλλογική τους δύναμη, βλέπουν την αυτοπεποίθηση και διάθεσε της τάξης στο σύνολό της και είναι πιο σίγουροι και σε θέση να σπρώξουν να προχωρήσουν μπροστά παρά συντηρητικά να τραβήξουν πίσω

Είναι σημαντικής σημασίας για την εργατική τάξη να προστατεύσει όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα που κέρδισε σε μια σοσιαλιστική επανάσταση. Η ιστορία μας δίδαξε την ανελέητη αντίδραση της άρχουσας τάξης και την βάρβαρη εκδίκηση όταν επαναστάσεις αποτυχαίνουν. Για παράδειγμα, η δολοφονική αστική αντίδραση με την ήττα της Παρισινή Κομούνας και την αντεπανάσταση και τον εμφύλιο πόλεμο στη Ρωσία.