Νίκος Αγιομαμίτης

Πριν δούμε τους χειρισμούς της κυβέρνησης να δούμε μερικά πράγματα για την Πανδημία.

Ιοί υπήρχαν εδώ και πολλά χρόνια. Οι θεωρίες συνομωσίας ότι ο κορωνοϊός είναι κατασκεύασμα του βιολογικού πολέμου έχουν ήδη απορριφθεί επιστημονικά.

Η πανδημία και η κλιματική αλλαγή έχουν κοινή ρίζα την καταστροφή του περιβάλλοντος, η οποία φυσικά δεν προέρχεται από ένα φυσικό φαινόμενο αλλά από τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Η ρίζα των ιών προέρχεται μέσα από την αποψίλωση των δασών και την καταστροφή των οικοτόπων. Έτσι ζώα που ζούσαν απομακρυσμένα από τον άνθρωπο, ήρθαν πολύ κοντά με τους ανθρώπους με αποτέλεσμα να έχουμε μια μεταφορά ιών στους ανθρώπους, που αν και στα ζώα δεν είναι παθογόνοι ιοί, στους ανθρώπους είναι παθογόνοι

Χαρακτηριστικά τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες παθογόνα μικρόβια έχουν κάνει την εμφάνιση τους σε περιοχές που δεν υπήρχαν πριν όπως ο ιός HIV, o Έμπολα και ο Ζίκα στη Αφρική .

Έτσι έχουμε και τους κορονοιούς και για αυτό δεν φταίνε φυσικά τα ζώα, αλλά ο τρόπος ανάπτυξης του καπιταλισμού ο οποίος είναι καταστροφικός για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Δεν δίνει δεκάρα για τις συνέπειες αφού βάζει τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο και το περιβάλλον Χαρακτηριστικό παράδειγμα η καταστροφή των δασών του Αμαζονίου, του πνεύμονα της Γης, με σκοπό να στήσουν βιομηχανίες τροφίμων και εκτροφής κρέατος.

Ο τρόπος ανάπτυξης του καπιταλισμού. Ο ανταγωνισμός για το ποιος θα εκμεταλλευτεί πρώτος και περισσότερο και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, τα πιο παρθένα δάση ή θάλασσες είναι καθοριστικό για την επικράτηση του ενός πάνω στον άλλο.

Ακόμα και όταν γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν τους οδηγεί στην καταστροφή, συνεχίζουν να οδηγούν την ανθρωπότητα μπρος στον γκρεμό. Με αποτέλεσμα την περιβαλλοντική καταστροφή, τις συγκρούσεις και τους πολέμους.

Ένα χρόνο τώρα ζούμε με την πανδημία Τον περασμένο Μάρτη μας έλεγαν πως τέλος του Μάη, θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Τελικά η πανδημία καλά κρατεί. Το μόνο που κατάφεραν είναι η πανδημία και τα μέτρα να γίνουν η κανονικότητα μας.

Παρά τα lockdown τις ουρές και την ταλαιπωρία έχουμε πάνω από 35 χιλιάδες κρούσματα και 230 νεκρούς. Όμως τα πραγματικά κρούσματα και οι νεκροί είναι μεγαλύτερα αφού κάποιοι ηλικιωμένοι πέθαναν στα γηροκομεία ή στα σπίτια τους .

Φαίνεται πως η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας  Κάθε φορά που εξαγγέλλει μέτρα ή χαλαρώσεις προκαλείται στον κόσμο σύγχυση και χάος. Επικρατεί ένα μπάχαλο Εξαγγέλλει κάτι την μια μέρα και την άλλη το αναιρεί. Κάνει ένα βήμα μπρος και μετά ένα βήμα πίσω. Η εφημερίδα Πολίτης γράφει: «Μισό βήμα μπρος Μεγάλο ρίσκο». Ακόμα και Επιδημιολόγοι χαρακτηρίζουν τα μέτρα σαν ημίμετρα, ανεπαρκή και αναποτελεσματικά . Χαρακτηριστικές οι διαφωνίες τους για την μαζική χρήση των ραπιτ τεστ αντί των μαζικών και άμεσων εμβολιασμών.

Κάνοντας μια ανασκόπηση στους χειρισμούς της κυβέρνησης. Είναι φανερό πως οι κομπασμοί για τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης είναι παραμύθια.

Στις 29 του Φλεβάρη και χωρίς να έχουμε κανένα κρούσμα ούτε στο βορρά ούτε στον νότο η κυβέρνηση Αναστασιάδη έκλεισε τα οδοφράγματα, με ψευδό δικαιολογία ότι έχει στο βορρά 7000 Ιρανούς φοιτητές οι οποίοι θα μας μεταδώσουν τον ιό. Την ίδια ώρα όμως επέτρεψε τα καρναβάλια και χιλιάδες παρελαύναν στη Λεμεσό και συνωστίζονται στα κέντρα διασκέδασης.

Άφησε τα αεροδρόμια ανοικτά με ελεύθερη πρόσβαση στους μόνιμους κατοίκους μέχρι τις 20 Μαρτίου. Στο διάστημα αυτό μπήκαν στην Κύπρο πάνω από 7 με 8 χιλιάδες φοιτητές και άλλες τόσες χιλιάδες πολίτες κύρια από Ελλάδα και Βρετανία οπού τα κρούσματα έπαιρναν κατακόρυφη αύξηση χωρίς κανένα τεστ και χωρίς κανένα αυτοπεριορισμό.

Στις 23 του Μάρτη, μετά από αντιδράσεις κάποιων επιδημιολόγων ανακοινώνει το κλείσιμο των αεροδρομίων και το πρώτο lockdown. Εφαρμόζει για όσους επέστρεφαν το μοριακό τεστ και την υποχρεωτική καραντίνα για 14 μέρες σε ξενοδοχεία, πράγμα που έπρεπε να γίνει από την αρχή σύμφωνα με τους επιδημιολόγους.

Μετά το πρώτο lockdown και σταδιακά τα κρούσματα σχεδόν μηδενίζονται Έτσι στις 9 του Ιούνη μετά από πιέσεις των ξενοδόχων, ξανά ανοίγει τα αεροδρόμια και φτάνουν στην Κύπρο 630 χιλιάδες τουρίστες για το 2020. Χωρίς να είναι υποχρεωτικό για όλους το μοριακό τεστ όπως ισχύει  σήμερα.

Αρκετοί δε τουρίστες ήρθαν από χώρες που ήταν στο κόκκινο δηλαδή απαγορευμένη η είσοδος μέσω τρίτων χωρών όπως μέσω Ελλάδας

Ανοίγει τις εκκλησίες και βλέπουμε μαζικές συνάξεις χωρίς ελέγχους για τήρηση των μέτρων, όπως με τον Μόρφου στην Ευρύχου και η μεγάλη κοσμοσυρροή για να προσκυνήσουν τα λείψανα του Αγ. Εφραίμ στη παναγία του Τράχωνα.

Το χειρότερο άφησε τα γηροκομεία απροστάτευτα χωρίς έλεγχο στο ποιοι και πόσοι μπαίνουν, χωρίς τακτικά τεστ στο προσωπικό και συγγενείς των ηλικιωμένων, με αποτέλεσμα να  πεθαίνουν δεκάδες παππούδες και γιαγιάδες.

Αυτά εκτίναξαν τα κρούσματα λίγο πριν το τέλος του Δεκέμβριου στα 700 κρούσματα την ημέρα και γέμισαν τα νοσοκομεία .

Πως «θωράκισε» τα νοσηλευτήρια για να αντιμετωπίσουν την πανδημία;

Αντί να προετοιμάσει τα νοσηλευτήρια πριν την πανδημία, συστηματικά τα αποδυνάμωνε και τα οδηγούσε στην διάλυση. Πολλοί γιατροί έφυγαν με το ΓΕΣΥ και ιδιώτευσαν. Οι περικοπές στην Υγεία ξεπέρασαν τα 300 εκατομμύρια.  Οι ελλείψεις σε εξοπλισμό και αναλώσιμα ήταν φανερό στον κάθε ένα που περνούσε από τα νοσοκομεία και τις πρώτες βοήθειες. Δεν είχαν όχι μόνο κλίνες, εξοπλισμό και αναλώσιμα, αλλά δεν είχαν ούτε κουβέρτες και μαξιλάρια.

Σε αυτά προστέθηκε και η Πανδημία

Έλεγαν πως έχουν 200 κλίνες για ασθενείς κορονοιού και πως είναι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Με την πρώτη κορύφωση των κρουσμάτων αποδείχτηκε πως 200 κλίνες δεν ήταν αρκετές. Πως δεν είχαμε ούτε αναπνευστήρες αλλά ούτε αρκετούς γιατρούς και νοσηλευτές εκπαιδευμένους για να τους χειρίζονται. Οι γιατροί πολλές φορές δούλευαν χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό τις ειδικές στολές, τις χειρουργικές μάσκες και όχι τις απλές αλλά και άλλα αναλώσιμα.

Έτσι κολλούσαν γιατροί και νοσηλευτές τον Κορωνιό και κλίνανε για μέρες κλινικές, χειρουργεία και ολόκληρα νοσοκομεία.

Γιατροί και νοσηλευτές δούλευαν ασταμάτητα παρά την κούραση και τον φόβο μην κολλήσουν οι ίδιοι και η οικογένεια τους. Τα νοσοκομούθια όπως τους αποκαλούσε ο Αβέρωφ έγιναν ήρωες αλλά συνέχιζαν την ίδια ώρα να τους στοχοποιούν και να τους φορτώνουν την ευθύνη για το μπάχαλο που προκαλούσαν οι ελλείψεις και οι χειρισμοί της κυβέρνησης.

Το νοσοκομείο Αναφοράς δεν είχε ούτε ένα εντατικολόγο ούτε αρκετούς πνευμονολόγους και νοσηλευτές. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κατάγγελλαν τις ελλείψεις και τους λάθος χειρισμούς στα νοσοκομεία για την μετάδοση του ιού και απειλούσαν με μέτρα. Πέρυσι στις 24 του Ιούνη η ΠΑΣΥΝΟ εξήγγειλε 24ωρη απεργία για την εφαρμογή της συμφωνίας, η οποία προέβλεπε πρόσληψη 156 νοσηλευτών μέχρι το τέλος του Ιούνη.

Οι προτεραιότητες όμως της κυβέρνησης είναι άλλες. Αγοράζει τον Αίαντα και 5 αντιοχλαγωγικά οχήματα για να κτυπά διαδηλωτές. Αγόρασε αυτοκινούμενα πυροβόλα από την Σερβία αξίας πολλών εκατομμύριων και προσλαμβάνει 260 «επιτηρητές» δηλαδή μπάτσους για να επιβάλλει πρόστιμα

Αντί λοιπόν να εξοπλίζει τον στρατό και την αστυνομία θα έπρεπε να προχωρήσει άμεσα σε μαζικές προσλήψεις γιατρών νοσηλευτών.

Έπρεπε να επιτάξει τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια για να αυξήσει άμεσα τις ΜΕΘ και τους αναπνευστήρες. Αντίθετα η κυβέρνηση τα άφησε στο απυρόβλητο αφού μέχρι σήμερα δεν έχουν δεχτεί ούτε ένα περιστατικό κορονοιού. Παίρνει ακόμα πολλά περιστατικά για χειρουργείο και περίθαλψη ασθενών και τα παραπέμπει στον ιδιωτικό τομέα χαρίζοντας τους εκατομμύρια κέρδη.

Το μπάχαλο στα σχολεία

Στα σχολεία είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Την μία τα ανοίγουν, την άλλη τα κλείνουν.

Πριν λίγες μέρες ο Προδρόμου μας έλεγε πως όλα λειτουργούν ρολόι και ετοιμάζονται να ανοίξουν λύκεια και γυμνάσια. Εμφανίζεται όμως έξαρση των κρουσμάτων στα σχολεία, και η κυβέρνηση αναβάλλει το άνοιγμα των γυμνασίων και παράλληλα στοχοποιεί τους εκπαιδευτικούς λέγοντας πως το κρούσμα 0 είναι εκπαιδευτικός για να  φορτώσει στους εκπαιδευτικούς, την ευθύνη και να κρύψει τις δικές της ελλείψεις.

Δεν αρκεί τα παιδιά στα σχολεία να φορούν μάσκα και την ίδια ώρα να είναι 25 μαθητές στις τάξεις (40 τετραγωνικά) χωρίς να έχουν ακόμα τα μονά θρανία και τις απαραίτητες αποστάσεις. Να είναι στοιβαγμένοι στα σχολικά λεωφορεία. Χρειάζεται η μείωση των μαθητών σε κάθε τάξη, ώστε να τηρηθούν οι αποστάσεις. Για αυτό χρειάζονται άμεσα προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Χρειάζεται όχι να αφήνουν τα παράθυρα ανοιχτά και κουβερτούλες όπως λέει το υπουργείο αλλά να μπουν τα κατάλληλα συστήματα κλιματισμού.

Κόμπαζαν επίσης πως έχουν εφαρμόσει την τηλεκπαίδευση την ώρα που πολλά σχολεία δεν ήταν εξοπλισμένα με computer και ούτε με ικανό δίχτυο ίντερνετ για να μπορούν να ανταποκριθούν. Πολλοί εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούσαν τα δικά τους computer. Ενώ εκατοντάδες παιδιά δεν είχαν καν τάπλετ.

Να πούμε εδώ ότι η τηλεκπαίδευση οδηγεί σε διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά, κύρια μέσα στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα και τα προσφυγόπουλα, από την μία και τα πλουσιόπαιδα από την άλλη. Και Δεύτερο καταργεί από την πίσω πόρτα κεκτημένα δικαιώματα όπως ωράρια και άλλα.

Τα μέτρα στήριξης

Τώρα για τα μέτρα στήριξης τα οποία λίγο πολύ μας τα παρουσιάζουν σαν μετρά στήριξης των εργαζομένων. Να πω ότι αυτό είναι χοντρό ψέμα. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι χαρακτηριστικά από τον περασμένο Μάρτη που τέλειωσε το  ανεργιακό τους επίδομα, πήραν 360 ευρώ μέχρι τον Αύγουστο όπου μετά από δυναμικές αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων το αύξησαν σε 500 ευρώ. Επίσης μεγάλος αριθμός εργαζομένων όχι μόνο στα ξενοδοχεία δεν δικαιούται καν το επίδομα είτε γιατί δουλεύουν ανασφάλιστοι χωρίς συμβόλαια ή δεν είναι εγγεγραμμένοι στις κοινωνικές ασφαλίσεις, ή για άλλους λόγους.

Στην πραγματικότητα αυτά τα μέτρα  είναι μέτρα στήριξης προς τους εργοδότες παρά προς τους εργαζόμενους. Δίνει ένα επίδομα στους εργαζόμενους για τις επιχειρήσεις που έκλεισε. Όμως οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ζούνε με ένα επίδομα για ένα χρόνο τώρα, την ώρα που τρέχουν τα ενοίκια, τρέχουν τα χρέη και οι δόσεις και πρέπει να ζήσουν και οικογένεια. Ακόμα πολλοί εργαζόμενοι για διάφορους λόγους δεν έχουν πάρει κανένα επίδομα. Στην πραγματικότητα τα πολλά χρήματα πήγαν στις επιχειρήσεις μέσα από τα σχέδια μείωσης του κύκλου εργασίας τους και όχι στους εργαζόμενους.

Θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να παγιοποιηθούν τα ενοίκια για τους εργαζόμενους ή να τους επιχορηγηθούν. Τα χρέη έπρεπε  να παγιοποιηθούν και όχι να προστίθενται σε αυτά νέοι τόκοι και άλλες υπερχρεώσεις των τραπεζών

Σήμερα πολλοί εργαζόμενοι έχασαν τις δουλείες τους και πολλοί κινδυνεύουν να χάσουν και τα σπίτια τους με συνοπτικές διαδικασίες με τον νέο νόμο για τις εκποιήσεις που ψήφησε ο Δύση και το Δηκο.

Κριτήρια για μέτρα και τιμωρίες

Ένα άλλο ζήτημα είναι το με ποια κριτήρια καθορίζονται τα μέτρα για την πανδημία.

Αυτά δεν πρέπει να καθορίζονται ανάλογα με τα θέλω των εργοδοτών και των βιομηχάνων ή των ξενοδόχων αλλά θα πρέπει να καθορίζονται με μόνο κριτήριο την υγεία των ανθρώπων .

Μόνο λόγοι υγείας πρέπει να ισχύουν για τα μέτρα. Δεν μπορεί δηλαδή να έχει ανοικτά τα mall και τα supermarket όπου «φακούν» ο ένας πάνω στον άλλο και να κλείνει τα θέατρα τα ωδεία, τα γυμναστήρια και τις σχολές χορού. Να απαγορεύει τις εκδηλώσεις και τις διαδηλώσεις ακόμα και όταν τηρούνταν οι αποστάσεις και οι μάσκες.

Ακόμα και οι τιμωρίες και τα πρόστιμα είναι και αυτά με ταξικά κριτήρια . Στον μητροπολίτη Μόρφου ο οποίος παρακινούσε τον κόσμο να παραβιάσει τα μέτρα, να μη φορά μάσκα, να μη κρατά αποστάσεις του  επέβαλαν ένα πρόστιμο 300ευρώ όσα δηλαδή και σε ένα εργαζόμενο που ξέχασε να στείλει sms.

Όλα αυτά, οι αντιφάσεις και οι παράλογες αποφάσεις της κυβέρνησης, αλλά και οι διαφωνίες μεταξύ των ίδιων των επιδημιολόγων πολλές φορές οδήγησαν ένα μικρό μέρος της κοινωνίας να υιοθετήσει ανορθολογικές απόψεις όπως ότι δεν υπάρχει ιός, ή απόψεις συνομωσίας και να τραβηχτεί στις απόψεις των αντιεμβολιαστών, του Τράμπ και του Μόρφου.

Η τεράστια πλειοψηφία όμως των εργαζομένων είναι υπεύθυνη και δεν έχει καμία προσωπική ευθύνη όπως θέλουν να μας φορτώνουν κάθε φορά που η επιδημιολογική εικόνα πάει στραβά

Αν κάποιος είναι ανεύθυνος αυτός είναι η ίδια η κυβέρνηση του Αναστασιάδη

Την ώρα που πάμε για τρίτο κύμα της πανδημία επιτρέπει την είσοδο σε τουρίστες από το Ισραήλ και την Βρετανία σε όσους έχουν κάνει το εμβόλιο, την στιγμή που δεν είναι επιστημονικά καθαρό για το πόσο καιρό ισχύει η ανοσία και την στιγμή που οι εμβολιασμένοι δεν είναι αποδεδειγμένο ότι δεν μεταδίδουν τον ιό.

Στην αρχή της πανδημίας ο κόσμος από φόβο και άγνοια έδειξε ανοχή. Σήμερα ένα χρόνο μετά τον πλημμυρίζει ο θυμός και η οργή όπως φάνηκε μέσα από τις διαδηλώσεις για το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, την διαφθορά και τον αυταρχισμό.

Για την αντιμετώπιση της πανδημίας χρειάζονται:

Άμεσα εμβόλια για όλους. Ακούστηκαν ακόμα και περιπτώσεις προνομιακής χορήγησης των εμβολίων. Μέχρι σήμερα έχει εμβολιστεί μόλις το 11% του πληθυσμού, από αυτό μόλις το 8% έχει κάνει και τα δύο εμβόλια. Με το σχέδιο εμβολιασμού της ΕΕ και της κυβέρνησης, ούτε το 2022 δεν θα μπορέσουμε να εμβολιαστούμε. Να σταματήσουν λοιπόν τα πολιτικά παιχνίδια με την ΕΕ και τις φαρμακευτικές εταιρείες και να πάρουν ασφαλή εμβόλια από όπου μπορούν.

Να δώσουν λεφτά για την υγεία και την παιδεία και όχι για τον στρατό και την αστυνομία. Χρειάζονται μαζικές προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών, εκπαιδευτικών και άλλων εργαζομένων όπως καθαριστριών που είναι απαραίτητοι για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσουν τα κορωνομνημόνια  και να μας φορτώσουν και την κρίση της πανδημίας, όπως μας φόρτωσαν την κρίση της οικονομίας. Ούτε θα παραχωρήσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα όπως να διαδηλώνουμε, με πρόσχημα την πανδημία. Αυτά μόνο με μαζικές κινητοποιήσεις από το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα μπορούν να κερδηθούν.

Ζητούμε κάθαρση για την διαφθορά από την πώληση διαβατηρίων και τη διαφθορά που φτάνει ακόμα και στην εμπορία των ραπιτ τεστ .

Πρέπει να ανοίξουν τα οδοφράγματα σε συνεννόηση με την δικοινοτική επιτροπή. παίρνοντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις. Και να δοθεί το 25% των εμβολίων από την ΕΕ στους τ/κ το οποίο δικαιούνται .

Πρέπει να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών όπως το Πουρνάρα, εκεί όπου δεν μπορούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να τηρούν τις αποστάσεις και σε όσους δεν έχουν που να μείνουν να τους δώσουν δωμάτια σε ξενοδοχεία.

Σεβασμό στο περιβάλλον. Όχι δηλητηριώδη ασφαλτικά εργοστάσια δίπλα στα σπίτια μας. Όμως η ευαισθησία μας για το περιβάλλον δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο τις άλλες χώρες όπως για το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακκούγιου στα παράλια της Τουρκίας. Αφορά και τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ δίπλα μας είναι και αυτά. Πρόσφατα τεράστιες εκτάσεις στα παράλια του Ισραήλ κατακλίστηκαν από Μαζούτ μετά από διαρροή ενός τάνκερ προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή. Γι’ αυτό ο σεβασμός στο περιβάλλον αφορά και «δικό» μας σπίτι και το φυσικό αέριο. Τα αέρια λοιπόν πρέπει να μείνουν στο βυθό της θάλασσας για να μην έχουμε τα ίδια όπως στο Ισραήλ. Την ίδια ώρα που πολλές χώρες πια στρέφονται σε άλλες πηγές ενέργειας πιο φιλικές προς το περιβάλλον.

Τα πυρηνικά, η κλιματική αλλαγή και ο σεβασμός στο περιβάλλον αλλά και οι πανδημίες, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αν δεν δούμε το πλανήτη σαν το κοινό μας σπίτι

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ από τις 195 χώρες των Ενωμένων Εθνών οι 130 χώρες δεν πήραν ακόμα ούτε ένα εμβόλιο

Για να αντιμετωπίσουμε λοιπόν την πανδημία δεν μπορεί να μη μας νοιάζει τι γίνεται έξω από την Κύπρο. Αν εδώ κάποτε καταφέρουμε να απαλλαγούμε από την πανδημία αλλά δεν γίνει το ίδιο και στις άλλες χώρες τότε δεν θα καταφέρουμε ποτέ να ξεφορτωθούμε την πανδημία

Για αυτό σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται να ξεφορτωθούμε αυτή την νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Συναγερμού. Αυτή την κυβέρνηση της διαφθοράς, του ρατσισμού και του εθνικισμού.

Χρειάζεται να παλέψουμε όχι μόνο ενάντια στον ιό της πανδημίας αλλά συνολικά ενάντια στον ιό του καπιταλισμού που καταστρέφει τις ζωές μας και το περιβάλλον και γεννά τις πανδημίες.

Αυτό το κείμενο είναι περίληψη μεγαλύτερου άρθρου από το περιοδικό Σοσιαλισμός Από τα Κάτω, τεύχος 142 Οκτώβρης 2020.

Αν επιθυμητέ να το διαβάσετε ολόκληρο θα το βρείτε εδώ.

https://socialismfrombelow.gr/article.php?id=1261&fbclid=IwAR2VxOIs2vt92yvRp8UWeyQZ_Fc5ejom8loA71vex182Vf5Oaz14rXjWreg

80 χρόνια από το ΟΧΙ και μετά

Ο Λέανδρος Μπόλαρης απαντάει στους πατριωτικούς μύθους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την πραγματική ιστορία του ΟΧΙ

Κάθε χρόνο η επέτειος της έναρξης του ελληνοϊταλικού πολέμου στις 28 Οκτώβρη 1940 συνοδεύ­εται από μια ολόκληρη εκστρατεία υπέρ της «εθνικής ενότητας». Το μόνιμο ρεφραίν της άρχουσας τάξης είναι «τότε μεγαλουργήσαμε οι Έλληνες  ενωμένοι» και τώρα πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Κι αλλοίμονο σε όποιους διαταράσσουν αυτή την «ενότητα». 

Φέτος η κυβέρνηση της ΝΔ μας καλεί να συστρατευθούμε «όλοι οι Έλληνες» στον «πόλεμο» κατά της πανδημίας ή στην απόκρουση της «τουρκικής προκλητικότητας». Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αυτές οι ιδεολογικές εκστρατείες της άρχουσας τάξης χρειάζονται σαφείς απαντήσεις. Ούτε τώρα ούτε το ’40 ήμασταν «όλοι μαζί». O πόλεμος του 1940-41 ανέδειξε το χωρισμό της κοινωνίας σε δυο αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα που θα αναμετριόνταν τα επόμενα χρόνια. Κι η πολεμική αναμέτρηση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή έξω από το συνολικότερο πλαίσιό της: δηλαδή ως επεισοδίου του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κράτησε έξι χρόνια, μέχρι τον Μάη του 1945 στην Ευρώπη και τον Αύγουστο του 1945 στην Ασία. Ο απολογισμός του ήταν μια ανεπανάληπτη καταστροφή και ανθρώπινες τραγωδίες. Το Ολοκαύτωμα, η εξόντωση πέντε εκατομμυρίων Εβραίων από τους Ναζί είναι η μια όψη τους. Οι ατομικές βόμβες στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μια άλλη. Μόνο στην Ευρώπη οι νεκροί υπολογίζονται ανάμεσα σε 35 με 40 εκατομμύρια. Σχετικά ξεχασμένες, είναι άλλες τραγωδίες: ο λιμός της Βεγγάζης στην Ινδία το 1943 και στο Βιετνάμ το 1945 με τρία και δυο εκατομμύρια νεκρούς αντίστοιχα. Λογικά, προκύπτουν τα ερωτήματα: ποιες ήταν οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτή τη τρομερή πολεμική ανάφλεξη; Τί είδους πόλεμος ήταν; 

Δεν υπήρχε τίποτα το «αντιφασιστικό» στην απόφαση της γαλλικής και βρετανικής κυβέρνησης να κηρύξουν τον πόλεμο στον Χίτλερ όταν αυτός αρνήθηκε να σταματήσει την εισβολή. Ούτε η απόφασή τους είχε να κάνει με τα «δικαιώματα των εθνών». Το 1938 είχαν ξεπουλήσει την Τσεχοσλοβακία για να «εξευμενίσουν» τον Χίτλερ. Ο γαλλικός και βρετανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισαν να πάνε σε πόλεμο για την Πολωνία γιατί είχε στρατηγική (στρατιωτική και πολιτική) σημασία γι’ αυτούς. 

Ο Τρότσκι είχε προβλέψει ήδη από το 1934: «Ένας μοντέρνος πόλεμος ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις δεν σηματοδοτεί μια σύγκρουση ανάμεσα στη δημοκρατία και το φασισμό αλλά την σύγκρουση ανάμεσα σε δυο ιμπεριαλισμούς για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Επίσης, ένας τέτοιος πόλεμος αναγκαστικά πρέπει να αποκτήσει διεθνή χαρακτήρα και στα δυο στρατόπεδα θα βρούμε φασιστικά (ή μισο-φασιστικά, βοναπαρτιστικά καθεστώτα) καθώς και ΄δημοκρατικά κράτη’».

Το «έπος της Αλβανίας»

Αν εξετάσουμε τον ελληνοϊταλικό πόλεμο απομονωμένα, τότε τα πράγματα είναι απλά: ο στρατός του Μουσολίνι που ήδη είχε καταπιεί την Αλβανία και ήθελε να χτίσει τη δική του αποικιακή αυτοκρατορία επιτέθηκε στη «μικρή και αδύναμη» Ελλάδα. Άρα, συμπεραίνει η επικρατούσα άποψη, ο πόλεμος ήταν δίκαιος και αμυντικός από την πλευρά της Ελλάδας. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όπως εξηγούσε ο Λένιν το 1917: «Ο κοινωνικός χαρακτήρας του πολέμου, η αληθινή του σημασία δεν καθορίζονται από το πού βρίσκονται τα εχθρικά στρατεύματα… καθορίζεται από το ποια πολιτική συνεχίζει ο πόλεμος (‘ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής’), ποια τάξη και με ποιους σκοπούς κάνει τον πόλεμο».

Όταν ξέσπασε ο Β’ ΠΠ τον Σεπτέμβρη του 1939, και στον ένα χρόνο που ακολούθησε, η δικτατορία του Μεταξά επίσημα τηρούσε στάση ουδετερότητας. Σε ένα βαθμό αυτή η στάση αντανακλούσε τις ταλαντεύσεις στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης. Στη δεκαετία του ’30 η ναζιστική Γερμανία είχε αυξήσει έντονα την οικονομική παρουσία της στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα. Στο τέλος του 1937 το 1/3 των ελληνικών εξαγωγών (καπνά, μεταλλεύματα) πήγαιναν στην Γερμανία. Η δικτατορία του Μεταξά αντέγραφε ξεδιάντροπα όλο το φασιστικό ρεπερτόριο. Από το κάψιμο των «αντεθνικών» βιβλίων και τους φασιστικούς χαιρετισμούς μέχρι τις αναφορές στον «Γ’ Ελληνικό Πολιτισμό» ( Γ’ Ράιχ, του Χίτλερ).  

Όμως, ούτε οι ταλαντεύσεις ούτε οι ιδεολογικές αναφορές της δικτατορίας αμφισβητούσαν το γεγονός ότι τα συμφέροντα των ελλήνων καπιταλιστών (πχ τραπεζικό, εφοπλιστικό κεφάλαιο) ήταν δεμένα με εκείνα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η ουδετερότητα ήταν επιλογή και της Βρετανίας που φιλοδοξούσε να τραβήξει τον Μουσολίνι με το μέρος της και δεν διέθετε επαρκή στρατιωτική δύναμη για να ανοίξει ένα βαλκανικό μέτωπο. Τελικά, την πρωτοβουλία σε αυτή την κατεύθυνση την πήρε ο Μουσολίνι. 

Το «εγχείρημα» του ιταλικού στρατού στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία. Η εκστρατεία ήταν κακά οργανωμένη, με ελλιπείς δυνάμεις και οι προσδοκίες των σχεδιαστών της δεν πατούσαν στην πραγματικότητα. Από τα μέσα Νοέμβρη ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε την αντεπίθεσή του που τον έφερε βαθιά στο αλβανικό έδαφος. 

Για την άρχουσα τάξη και τη δικτατορία του Μεταξά οι επιτυχίες στο μέτωπο σήμαιναν άνοιγμα της όρεξης για μεγαλύτερο μερίδιο στη μοιρασιά των Βαλκανίων. Όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο γενικός διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών σχολιάζοντας την γερμανική «μεσολάβηση» στα τέλη Δεκέμβρη, η Ελλάδα μπορούσε να δεχθεί μόνο όρους νικητή, δηλαδή μεγάλη αποζημίωση και «εδαφικές ρυθμίσεις», ουσιαστικά την προσάρτηση της Νότιας Αλβανίας. Με το ίδιο πνεύμα προσέγγισαν τους εκπροσώπους της Γερμανίας οι ίδιοι στρατηγοί που λίγους μήνες μετά θα υπέγραφαν την συνθηκολόγηση.

Αντίθετα, για τους φαντάρους, τους εργάτες και τους φτωχούς αγρότες ο πόλεμος παρήγαγε διαφορετικές εμπειρίες και συμπεράσματα. Η εικόνα που δίνουν τα επίκαιρα της εποχής και αναπαράγονται και σήμερα είναι σε ένα βαθμό σωστή. Όταν ξεκίνησε η εισβολή, ένα κύμα πατριωτικής ενότητας και πολεμικού ενθουσιασμού αγκάλιασε τους πάντες. Και το 1914 όταν ξεκινούσε ο προηγούμενος ιμπεριαλιστικός πόλεμος οι φαντάροι πήγαιναν με το χαμόγελο στα χείλη στα τρένα της επιστράτευσης με πλήθη να τους ραίνουν με λουλούδια. 

Όμως, όπως και τότε έτσι και το ’40-’41 η πραγματικότητα υπονόμευσε τις αυταπάτες. Καταρχήν η σκληρότητα του πολέμου. Είναι μύθος ότι οι «Ιταλοί έτρεχαν σαν λαγοί» μπροστά στις ελληνικές ξιφολόγχες και την ιαχή «αέρα». Οι μάχες ήταν σκληρότατες σε μεγάλα υψόμετρα μέσα στην καρδιά του χειμώνα όπου τα κρυοπαγήματα, οι ψείρες και η πείνα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Όχι για όλους βέβαια, οι ανώτεροι αξιωματικοί έκαναν πόλεμο από άνετα αρχηγεία και τα παιδιά των αστών πάντα είχαν τις «άκρες» για μια ασφαλή μετάθεση στα μετόπισθεν. 

Μια μαρτυρία από τον Νοέμβρη του 1940 από ένα έμπεδο επιστρατευμένων περιγράφει: «Ένα περίεργο πράμα. Κανείς απ’ όλους τους “Έμπεδους” δεν θέλει να φύγη για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς, αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι, λοιπόν, τα φανταχτερά λόγια ‘οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν’;».

Εντωμεταξύ στα μετόπισθεν η “καλή κοινωνία” έκανε πατριωτικούς εράνους ενώ ζούσε μέσα στην πολυτέλεια. Για τους «από κάτω» τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά: «Οι κυρίες της Κηφισιάς έχουν οργανώσει, και για τις οικογένειες των επιστρατευμένων, συσσίτια. Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο, φτιάχνουν ένα φαΐ. Μια έγκυος μου παραπονιέται πως λιποθυμάει συχνά από την πείνα. Ο άνδρας της είναι εργάτης άνεργος και ανάπηρος. Όμως, οι ‘φιλάνθρωπες’ κυρίες τη διώχνουν, κάθε που πάει να ζητήσει συσσίτιο, γιατί ο ‘κανονισμός δεν προβλέπει τας οικογενείας των μη επιστρατευμένων’».

Συσσίτια, λιποθυμίες από την πείνα σε εργατικές οικογένειες; Δεν είναι (ακόμα) η Αθήνα του λιμού τον χειμώνα του ‘41-‘42, είναι η Αθήνα του «ένδοξου πολέμου».  Αυτές οι ταξικές εμπειρίες θα έπαιζαν κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση της Αντίστασης τα επόμενα χρόνια. 

Ανατολικό Μέτωπο

Το ανατολικό μέτωπο ήταν εκεί που διεξήχθησαν οι μεγαλύτερες τιτανομαχίες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ρόλος του ρωσικού στρατού στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας ήταν καθοριστικός. Για πολύ κόσμο στην Αριστερά αυτή η συμβολή είναι ο παράγοντας που κάνει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αντιφασιστικό και «των λαών». Όμως, αυτή η αντιμετώπιση είναι λάθος. Ο Στάλιν δεν αντιμετώπισε την συμμετοχή στον πόλεμο και τη διεξαγωγή του διαφορετικά από τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις. Δεν έκανε ένα «λαϊκό» πόλεμο, αλλά ένα «μεγάλο πατριωτικό» με εθνικιστικές αναφορές στη «Μεγάλη Ρωσία» των στρατηγών των Τσάρων.

Οι «Δημοκρατίες της Δύσης» είχαν προσπαθήσει να «κατευνάσουν» τον Χίτλερ με τη Συμφωνία του Μονάχου. Το Σύμφωνο Μη Επίθεσης που υπέγραψαν οι υπουργοί Εξωτερικών της Γερμανίας και της ΕΣΣΔ Ρίμπεντρομπ και Μολότοφ στις 23 Αυγούστου του 1939 στην Μόσχα ήταν το ανάλογο της Συμφωνίας του Μονάχου. Μετά την υπογραφή του Συμφώνου ο ρωσικός στρατός κατέλαβε την ανατολική Πολωνία στις 17 Σεπτέμβρη, αφού είχαν προηγηθεί οι σχετικές συνεννοήσεις με το γερμανικό επιτελείο.

Υπάρχουν φωτογραφίες από κοινή παρέλαση της Βέρμαχτ και του ρωσικού στρατού στο Μπρεστ Λιτόφσκ. Λίγους μήνες μετά – πάλι με βάση τις προβλέψεις του Συμφώνου – ο Στάλιν προσάρτησε τις χώρες της Βαλτικής. 

Η άλλη επίπτωση του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντρομπ ήταν να προκαλέσει σύγχυση και παράλυση στο εργατικό κίνημα της Δύσης, δηλαδή στη μοναδική πραγματική αντιφασιστική δύναμη. Στα τέλη Σεπτέμβρη με μια κοινή ανακοίνωση οι δυο κυβερνήσεις δήλωσαν ότι θα πάρουν «ειρηνευτικές πρωτοβουλίες» κι αν ο πόλεμος συνεχιζόταν η ευθύνη θα ήταν της Γαλλίας και της Βρετανίας!

Στις 31 Οκτώβρη του 1939 ο Β. Μολότοφ δήλωνε σε μια ομιλία του: «Η Γερμανία είναι ένα κράτος το οποίο τείνει στον άμεσο τερματισμό του πολέμου και την αποκατάσταση της ειρήνης, ενώ η Αγγλία και η Γαλλία που μέχρι πρόσφατα αγωνίζονταν κατά, επιμένουν τώρα στην συνέχιση του πολέμου… Μπορεί κάποιος να αποδέχεται ή να απορρίπτει την ιδεολογία του Χιτλερισμού ή οποιοδήποτε άλλο ιδεολογικό σύστημα. Αυτό εξαρτάται από τις πολιτικές του απόψεις. Όμως, όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι μια ιδεολογία δεν  μπορεί να καταστραφεί με την βία, δεν μπορεί να εξαλειφθεί με πόλεμο».

Αντίσταση και Απελευθέρωση

Σύμφωνα με μια ιστορία της αμερικάνικης διπλωματίας του πολέμου: 

«Όπου και να κοίταζαν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί έβλεπαν πολιτικούς κινδύνους από τα αριστερά και έπρεπε να προετοιμασθούν για το χειρότερο, αλλιώς διακινδύνευαν να υποστούν πολιτική ήττα μετά τους στρατιωτικούς θριάμβους… Ο Ρ.Χ. Μπρους Λόκχαρτ, ο βρετανός διπλωμάτης ειδικός για τον μπολσεβικισμό, ανέφερε προς το τέλος του 1944: «Η κύρια τάση ήταν προς τ’ αριστερά και η λαχτάρα να υψωθεί το λάβαρο της επανάστασης ήταν διαδεδομένη σε όλη την Ευρώπη».

Η Απελευθέρωση έφερε αυτή την προοπτική στην ημερήσια διάταξη. Η Ελλάδα δίνει το πιο έντονο παράδειγμα: η Αντίσταση ήταν πράγματι μια επανάσταση που έφερε τελικά το κίνημα σε ένοπλη σύγκρουση με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, στο Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944. 

Η εργατική τάξη ήταν η ραχοκοκαλιά της Αντίστασης. Οι απεργίες του 1942-43 στην Αθήνα, εξασφάλισαν ότι οι εργατικές συνοικίες δεν θα ζούσαν ένα δεύτερο χειμώνα πείνας και θανάτου.  Η Γενική Απεργία του Μάρτη του 1943 είχε ακυρώσει την πολιτική επιστράτευση που σχεδίαζαν οι ναζί, η μοναδική τέτοια νίκη σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Τον Σεπτέμβρη του 1944 η Ελεύθερη Ελλάδα του ΕΑΜ κατέβαινε από τα βουνά στους κάμπους και τις πόλεις. Η Αριστερά κυριολεκτικά κυβερνούσε το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας. Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μετρούσαν εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, και ο ΕΛΑΣ δεκάδες χιλιάδες καλά εξοπλισμένους αντάρτες. 

Στρατηγική

Το κίνημα στον ελληνικό στρατό της Μ. Ανατολής χιλιάδες εθελοντές που συνέρρευσαν στις γραμμές του για να πολεμήσουν το φασισμό, βρέθηκαν σε ένα στρατό τίγκα σε μεταξικούς αξιωματικούς. Ο Τσόρτσιλ ήθελε ένα στρατό πραιτοριανών του βασιλιά και βρέθηκε με ένα στρατό που ουσιαστικά έλεγχε η Αριστερά, η Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση. Τον Απρίλη του 1944 η ΑΣΟ με τις επιτροπές φαντάρων πήρε τον έλεγχο των μονάδων απαιτώντας σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό την ΠΕΕΑ, την κυβέρνηση του βουνού. H απάντηση ήταν η καταστολή, με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες κλεισμένους στα «σύρματα» στην έρημο.

Όμως, ο επαναστάτες ήταν πολύ αδύναμοι για να επηρεάσουν την πορεία του κινήματος. Η δύναμη που γιγαντώθηκε μέσα στην Αντίσταση ήταν τα κομμουνιστικά κόμματα. Η γραμμή αυτών των κομμάτων ήταν η πλήρης στήριξη στους «Μεγάλους Συμμάχους» και η «εθνική ενότητα» δηλαδή η ταξική συνεργασία πάση θυσία.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος τον Οκτώβρη του 1940, ο Ζαχαριάδης, ο φυλακισμένος ηγέτης του κόμματος, έστειλε το πρώτο –πασίγνωστο– «ανοιχτό γράμμα» του που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες με την έγκριση του Μανιαδάκη, του υπουργού Ασφαλείας της δικτατορίας. Σε αυτό τόνιζε: «Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι… Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη». Είναι τόσο έντονη η έμφαση αυτών των διατυπώσεων που ό,τι και να έλεγε το υπόλοιπο κείμενο για το «έπαθλο» μιας «Ελλάδας της δουλειάς, της λευτεριάς», το μήνυμα ήταν σαφέστατο: Τώρα στηρίζουμε τον Μεταξά. 

Για δεκαετίες αυτό το γράμμα θεωρήθηκε από το ΚΚΕ και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς γενικά, ως μια τολμηρή, μεγαλοφυής πρωτοβουλία, που προδιέγραφε την πολιτική γραμμή που θα «μεγαλουργούσε» στην Αντίσταση με το ΕΑΜ. Στην πραγματικότητα ήταν το πρώτο – και αποφασιστικό βήμα– στη διαδρομή που οδήγησε στους συμβιβασμούς που χαντάκωσαν το κίνημα: στις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας που έδεσαν χειροπόδαρα το ΕΑΜ και το ΚΚΕ στην κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας» και στις διαταγές των Άγγλων στρατηγών και από κει στην ήττα τον Δεκέμβρη του 1944 και την Συμφωνία της Βάρκιζας. 

Αντίστοιχη διαδρομή στις δικές τους «Βάρκιζες» ακολούθησαν όλα τα ΚΚ. Η στρατηγική τους ήταν ο κοινοβουλευτικός δρόμος όχι η επανάσταση. Μπήκαν στις αστικές κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» από το 1944 μέχρι το 1947, κι όπως επισημαίνει μια πρόσφατη μελέτη: «Η συμβιβαστική γραμμή που ακολούθησαν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα του πλανήτη την περίοδο εκείνη έδωσε τα περιθώρια της σταδιακής ανασύνταξης του αστικού πολιτικού κόσμου που σε συνεργασία με τους Αμερικάνους εκδίωξαν τελικά τους κομμουνιστές από τις κυβερνήσεις των χωρών τους και τους περιστοίχισαν με κατασταλτικούς μηχανισμούς που έλεγχε η CIA».

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μπορούσε να τελειώσει με ένα κύμα επαναστάσεων, όπως ο προηγούμενος ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς επέλεξαν το δρόμο της μεταρρύθμισης. Άφησαν έτσι τα κινήματα σε μειονεκτική θέση να αντιμετωπίσουν τις αντεπαναστατικές προσπάθειες των αρχουσών τάξεων στα μεταπολεμικά χρόνια. 

Μικρές ιστορίες – Αντρούλλα Σιάτη (Δάλι)

Ριφάτ Καρκαμπλούμης,  Λουρουτζιάτης γύρω στο 1998

Τα οδογράγματα άνοιξαν το 2003

Μια μέρα είχαμε πάει στο Πράσινο Σημείο με τον γιο μου Χρίστο να πετάξουμε κάποια κλαδέματα.

Το σημείο αυτό ήταν στην περιοχή Πιπέρης, προς Λουρουτζίνα. Πιο πέρα ευρίσκονται και οι γνωστές τερατσιές  του ΚύρΣάββα.

Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να επιστρέψουμε στο Δάλι βλέπουμε  έναν άγνωστον ηλικιωμένο άντρα να έρχεται από την κατεύθυνση της Λουρουτζίνας, πάνω σε ένα παλιομοδίτικο ποδήλατο .

Όταν μας είδε σταμάτησε και χαιρέτισε στα Ελληνικά. Τον ρωτήσαμε που πήγαινε και μας είπε ‘Γυρεύκω τον αστυνομικό τον Κλεόπα που κάθετε στο Δάλι.’  Ήταν ένας πολύ ψηλός άντρας  με άσπρα μαλλιά και γαλανά μάτια όπως πολλοί Λουρουτζιάτες, οι οποίοι είναι απόγονοι των Λουζινιανών, μικτών γάμων, κρυπτοχριστιανοί, Λινοβάμβακοι.

‘ Μα εσού πόθθεν έρκεσαι;’ τον ρώτησα.

‘Ερκουμαι που την Λουρουτζίνα’ μας απάντησε.

‘Μα τζιαι αφήνουν σας να περνάτε;’  ξαναρώτησα.

Ναι πολλοί Λουρουτζιάτες περνούν που τα χωράφκια τζιαι πάσι στο Δάλι τζιαι αλλού.’ μας είπε.

Μας ζήτησε βοήθεια να βρει τον κύριο Κλεόπα. Μας είπε ότι πριν μερικούς μήνες είχε πεθάνει η γυναίκα του και τον ττεμπίσιασε να πάει οπωσδήποτε να βρει τζιείντον άνθρωπο που του έσωσε την ζωή τζιαι να τον ευχαριστήσει.

‘Το 74 μες στο πραξικόπημα επιάαν με εμένα τζιαι θκιο άλλους βοσκούς που τες μάντρες μας τζιαι επήραν μας στον αστυνομικό σταθμό της Νήσου. Εδέραν μας, εκαστιορήσαν μας αμμά εμείς εν τζιαι ξέραμεν τίποτε να τους πούμε.’

Ο κύριος Κλεόπας, μακάρι ναν καλά είπεν τζιείντους ‘παλληκαράες’, ‘Αφήστε τα σιόρ τα πλάσματα, εν φτωσιοί βοσκοί εν τζιαι φταίξασιν σε τίποτε. Αήστε τους να πάσι στο κουπάι τους τζιαι στες οικογένειες τους τζι εν κρίμα.. Έτσι εν πο γίνηκεν τζιαι ξαπολύσαν μας. Έτσι τζιαι γιω αφού το υποσκέθηκα της γεναίκας μου πριν πεθάνει πάω στο Δάλι να τον έβρω.’

‘Να σε πάρουμε κύριε Ριφάτ. Έμπα στο αυτοκίνητα τζιαι θα ποδηλατήσω εγιώ το ποδήλατο σου.’ Δεν ήταν τζιαι εύκολο πράμα ένα πανύψηλο ποδήλατο κάπου 60 χρονών.

Φτάσαμε αισίως στο σπίτι του κυρίου Κλεόπα. Κυριακήν ημέρα περίμενε τα παιδιά του για φαί και άναβε κάρβουνα στην φουκού.

‘Κύριε Κλεόπα έφερα ένα κύριο ο οποίος σε γυρεύκει που τζιαιρό τζιαι έθελεν να σε δει,’ του είπα.

Κοιτάζει τον Ριφάτ καλά καλά τζιαι λαλεί του, ‘είσαι τζείνττο Τουρτζιίν  πουεφέραν με θκιο άλλους βοσκούς στον αστυνομικό σταθμό το 74;’

Ο Ριφάτ απαντά του , ‘ναι εγιώ είμαι τζιαι ήρτα να σε ευκαριστήσω που στάθηκες η αφορμή να μας ξαπολύσουν τζιαι να  είμαστον σήμερα ζωντανοί.Πριν πεθάνει η γεναίκα μου υποσχέθηκα της ότι εν να έρτω να σε ευκαριστήσω.

Έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Η συγκίνηση στο απόγειο. Κλαίγαμε όλοι. Στιγμές ανθρώπινες, στιγμές ανθρωπιάς,  εκεί που η καρδιά ανοίγει τα φύλλα της και ρέει ο λόγος και το δάκρυ ακατάσχετα, χωρίς αναστολές, χωρίς ντροπή.

Κάτσαμε, φάγαμε το γλυκό μας, ήπιαμε το δροσερό νερό μας και αποχαιρετιστήκαμε.

Έβγαλα και φωτογραφίες. Κάπως ανήσυχος ο κύριος Κλεόπας μου λέει, ‘εν τζι εν να τες βάλεις σε καμιάν εφημερίδα ελπίζω.’

Όχι κύριε Κλεόπα,’ τον διαβεβαίωσα.

Σε ταξίδι που πήγα ένα μήνα πιο μετά μου έκλεψαν το τηλέφωνο όπου υπήρχαν οι φωτογραφίες, στην Αθήνα, στον σταθμό του Μετρό. Χάθηκαν εκείνες οι φωτογραφίες αλλά αυτές που αποτυπώθηκαν στην μνήμη μου θα είναι πάντα εκεί.

Γράφω αυτή την ιστορία για να μιλήσω και να πω ότι μέσα στα πραξικόπημα, μέσα στον πόλεμο που ακολούθησε με την Τουρκική εισβολή, υπήρξαν πράξεις ανθρωπιάς, από δικούς μας αλλά και από ανθρώπους της άλλης πλευράς, τον ‘εχθρό’ δηλαδή, ακριβώς όπως υπήρξαν αποτρόπαια εγκλήματα και από τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος είναι βάρβαρος όχι οι άνθρωποι.

Εν Ιδαλίω

Σεπτέμβρης 2020

ΥΓ ο Erkan Barbaros λέει σε σχόλιο του για τον θείο του Ριφάττη

Ήταν που τους πρωτοβοσκούς του χωρκού μας Ήταν πολλά μερακλής στα πρόβατα του.

Αρέσκαν του οι σταχτιές και μαυροπατσάλες κουβέλλες και που τες κατσίκες οι κατελλούρες και οι σιιλιόνες του αρέσκαν πάρα πολλά.

Με την βούρκα του και με την ττοππούζα του ήταν number one.

Το κουπάι του ήταν αρματωμένο με τα καμπανέλια.

Ακόμα πάρα πολλά μπορώ να πω για τον θείο Ριφάττην και για την παλιά ζωή του που εχρησιμοποίαν. Ήταν ένας πάρα πολλά προκομμένος άνθρωπος.

Mustafa Gelener

¨εχουμε πολλές ιστορίες όμως πρέπει να τα πούμε να τα γράψουμε για τα παιθκιά μας να μεν χαθούν

Arıegeoıs North Cypriot

sent a famıly photo of  Rıfat on hıs 93rd bırthday

MehmetMahmut

O RufatTayis (uncle) ,RifatKarkaploumi was a hard working, straightforward man. He probably reached his nineties to die. After the war the shepherds were not allowed to go too far from the village so he had to take his herd, alongside some other shepherds and they went to Dikomo… he only lasted two years there. He said there is no place like Louroudjina, he took his goats and sheep and walked to Louroudjina… When he became an elderly man he was still the same RifatTayi. he would walk on his way to the coffee shop with his stick (matsouka), a tall man, he never bent, standing straight. a man with no fear from anyone and never needed any one. He earned his life working. He lived long and he really lived a lot of things; it is shame that he was not interviewed, to tell stories from the twenties thirties forties…

Short stories – AndroullaShati (Dali)

Rifat Gargablumis ‘Lurujiatis’, circa 1998

This happened in 1998. The opening of the checkpoints took place in 2003..

One day I went with my son Christos to the local recycling centre to get rid of some green waste. This was located in an area known as Biberis in the direction of Lurucina just before the well-known carob orchard of Kyr. (Mr.)Savas.

As we were getting ready to head back to Dali we saw an old,unfamiliar man coming towards us from the direction of Lurucina riding an old fashioned bicycle.

He approached, stopped and greeted us in Greek. We asked him where he was heading f and he told us “I’m looking for Gleobas, the policeman who lives in Dali”. The old man was very tall with white hair and blue eyes like many people from Lurucina who are said to be descendants of the Lusignans and of mixed marriages, crypto Christians also known as Linovamvakoi (of mixed religious heritage).

“But where are you coming from?” I asked.

“I come from Lurucina” he responded.

“And they let you pass?” I asked a second time.

“Oh yes, many Lurucinians pass through the fields and go to Dali and elsewhere” he said.

He asked us to help him locate Mr. Cleoba. He told us how a few months earlier as his wife was dying she implored him to make sure to look for the man who had saved his life and to thank him.

“During the coup in 1974, I was taken with two other shepherds from our sheep pens and they took us to the police station in Nisou. They beat and accused us but we knew nothing and could tell them nothing.”

“Mr. Gleobas, may he always be in good health, told those ‘tough men’, “Leave these people be, they are but poor shepherds, they are not to blame. Let them return to their herds and families, pity them… That’s exactly what happened, they released us. That is why, having promised my wife before she died, I am on my way to Dali to find him”

“We’ll take you Mr. Rifat. Get in the car and I’ll ride your bike” It wasn’t easy as the bike was big and something like 60 years old.

Soon we arrived at Gleobas’ house. It was Sunday and they were waiting for their kids to arrive for lunch so he was busy getting the barbeque ready.

“Mr. Gleoba, I brought a man who has been looking for you for a long time and wants to see you,” I said.

He looked at Rifat carefully and said “are you that Turk who was brought with another two shepherds to the police station in 74?”

“Yes it’s me” Rifat replied “and I have come to thank you for standing up for us and being the reason we were released and are still alive today. Before my wife died, I promised her I would come to thank you.”

The two men embraced and hugged each other. We were all moved in a way that cannot be described. We were all in tears. These are truly rare human moments when the human spirit reaches its zenith and comes to the fore, when the heart blossoms and words and tears flow without pause and shame.

We sat down, ate traditional sweet caramelised fruit, drank refreshing cold water and said our goodbyes.

I took some photos. Rather nervously Gleobas told me “I hope you won’t be publishing these in some newspaper.”

“No Mr. Cleoba,” I assured him.

My mobile was stolen at an underground station in Athens a month later and those photos were lost.  However, the memories etched in my mind will always stay with me.

I write this story in order to bear witness to the fact that in the middle of the coup, during the war that followed the Turkish invasion, humane acts took place by our people but also by people on the other side, the ‘enemy’ the same way criminal acts were carried out on both sides. Wars are barbaric, not people.

In Dali, September 2020

P.S

In a comment, ErkanBarbaros has this to say about his uncle Rifat

He was the best shepherd of our village. He was a connoisseur and cared for his animals. His favourite breeds of sheep were the greys and mavropatsales and for goats he favoured katellouress and shiolioness.

Along with his duffle bag (vourka) and his staff he was number one. 

His herd was equipped with bells round the animal necks.

I can say a lot more about my uncle Rifat and the old way of life he followed. He was a very decent and upright man.

Mustafa Gelener

We have many stories but we must tell and write them down for our children so they are not lost.

Arıegeoıs North Cypriot

sent a famıly photo of  Rıfat on hıs 93rd bırthday

MehmetMahmut

O RufatTayis (uncle) ,RifatKarkaploumi was a hard working, straightforward man. He probably reached his nineties to die. After the war the shepherds were not allowed to go too far from the village so he had to take his herd, alongside some other shepherds and they went to Dikomo… he only lasted two years there. He said there is no place like Louroudjina, he took his goats and sheep and walked to Louroudjina… When he became an elderly man he was still the same RifatTayi. he would walk on his way to the coffee shop with his stick (matsouka), a tall man, he never bent, standing straight. a man with no fear from anyone and never needed any one. He earned his life working. He lived long and he really lived a lot of things; it is a shame that he was not interviewed, to tell stories from the twenties thirties forties…

Γιώργος Γαβριήλ – ζωγράφος

Όλοι μιλούν για τον Γιώργο Γαβριήλ αυτές τις μέρες στην Κύπρο. Ζωγραφίζει και εκθέτει εδώ και δεκαετίες και το έργο του έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Μου θυμίζει το έργο του βέλγου σουρεαλιστή René Magritte (1898 – 1967), καθώς οι πίνακες και των δύο καλλιτεχνών ασχολούνται με κοινά θέματα.

Εδώ είναι μερικά παραδείγματα από την δουλειάς τους.

Giorgos Gabriel – painter

Giorgos is the person everyone is talking about these days in Cyprus. He has been painting and exhibiting for decades and his work is of great interest.

He reminds me of the work of Belgian surrealist René Magritte (1898 – 1967) as the paintings of both artists share common themes.

Here are some examples of their work.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ και Ahmet Yorgancı

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο Χρίστος Κυπριανού από το Λευκόνοικο (Geçitkale) έσωσε τον Ahmet Yorgancı από το Τζιάος (Çatoz – Serdarlı) κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος το 1974, όταν τον έκρυψε σε φιλικό σπίτι στη Λευκωσία. Στο πόλεμο του 1974, ο Ahmet Yorgancı με τη σειρά του έσωσε τον Χρίστο Κυπριανού από βέβαιο θάνατο στο Τζιάος.

Ο Χρίστος Κυπριανού είναι από το Λευκόνοικο. Λέει: «Μέχρι το 1955-58, Τουρκοκύπριοι ζούσαν επίσης εκεί… Θυμάμαι τον Σαλίχ που είχε καμπούρα και που επισκευάζει μοτοσικλέτες… Αφού άρχισαν οι φασαρίες, οι Τουρκοκύπριοι έφυγαν από το χωριό…»

Την ημέρα του πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1974, ο Χρήστος ήταν με μερικούς Τουρκοκύπριους εργάτες στη Λευκωσία. Έκρυψε μερικούς από αυτούς στο σπίτι ενός φίλου στην Αθαλάσα για λίγες μέρες, έτσι ώστε η ΕΟΚΑ-Β να μην τους βλάψει. Αργότερα, τους βοήθησε να φτάσουν στην τουρκική πλευρά… Μεταξύ αυτών ήταν ο Αχμέτ YORGANCI από το Τζιάος και ο Mukaddes από το Psillati. Αργότερα ο Χρήστος επέστρεψε στο χωριό του.

Πριν τις 14 Αυγούστου, άρχισαν βομβαρδισμοί και ο Χρίστος  έφυγε από το χωριό με τη σύζυγό του, τα δύο τους παιδιά, την μητέρα του και τον πεθερό του με τη νέα του γυναίκα. Πήγαν στην Ξυλοτύμπου και έμειναν εκεί για τρεις μέρες. Αργότερα κατά τη διάρκεια της κατάπαυσης του πυρός άκουσαν στο ραδιόφωνο ότι «ήταν ασφαλές να επιστρέψουν στο χωριό τους», οπότε ο Χρίστος  αποφάσισε να επιστρέψει στο Λευκονίκο για να πάρει στρώματα από το σπίτι του, ώστε τα παιδιά του να μην κοιμούνται στο πάτωμα. Μαζί με μια ομάδα 6-7 Ελληνοκυπρίων πήγαν στο Λευκόνικο, αλλά εκεί συνελήφθησαν όλοι όμως αργότερα απελευθερώθηκαν όλοι εκτός από τον Χρίστο.

Ο Χρίστος μεταφέρθηκε στο χωριό Τζιάος, αλλά μόλις πήγαν εκεί ο Χρίστος είχε μια ευχάριστη έκπληξη! Το πρώτο άτομο που είδε ήταν ο Αχμέτ, ο 17χρονος εργαζόμενος τον οποίο είχε προστατεύσει κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος και που είχε κρύψει σε σπίτι στην Αθαλάσα! «Μάστρο!» Είπε ο Αχμέτ… «Μάστρο! Μην φοβάσαι! Τίποτα δεν θα σου κάνουν! Δεν είσαι στρατιώτης! Είσαι οικοδόμος!».

Αυτοί που τον συνέλαβαν συνειδητοποίησαν ότι η ιστορία που τους είχε πει ήταν αλήθεια και πως πράγματι ο Χρίστος δεν ήταν στρατιώτης αλλά οικοδόμος και ότι ήξερε τους Τουρκοκύπριους με τους οποίους είπε ότι συνεργάζεται. Ο Αχμέτ ήταν ζωντανή απόδειξη αυτού! Η συνάντηση του Αχμέτ στην είσοδο του Τζιάος άλλαξε την τύχη του: ο Χρίστος έσωσε τον Αχμέτ και τώρα ο Αχμέτ με την σειρά τους έσωζε τη ζωή του Χρίστου!

Με μεγάλη λύπη μάθαμε ότι ο Χρίστος πέθανε στις 12 Απριλίου 2020. Τώρα ξεκουράζεται ειρηνικά… το παράδειγμά του ας μας δείξει το δρόμο για ένα ειρηνικό μέλλον!

CRHISTOS KYPRIANOU & AHMET YORGANCI

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Christos Kiprianou from Lefkonico saved Ahmet Yorgancı from Çatoz (Caoz – Serdarlı) during the coup in 1974, hiding him at a friend’s house in Nicosia and during the war in 1974, Ahmet Yorgancı saved Christos Kiprianou from being killed in Çatoz (Caoz – Serdarlı).

Christos Kyprianou is from Lefkonico. He says “Until 1955-58, Turkish Cypriots also used to live there… I remember Salih who had a hump and who used to repair motorcycles… After the `fasariya` (troubles) began, Turkish Cypriots left the village…”

On the day of the coup, 15th of July 1974, Christos was with some Turkish Cypriot workers in Nicosia. He hid some of them in a friend’s house in Athalassa for a few days so that EOKA-B would not harm them. Later, he helped them get to the Turkish side… Among these were Ahmet YORGANCI from Caoz and Mukaddes from Psillati. Later Christos went back to his village.

Prior to 14th of August, bombing began and Christos left the village with his wife, his two kids and his mother along with his father in law and his new wife. They went to Xylotymbou and stayed there for three days. Later during a cease-fire they heard on the radio that `it was safe to go back to their village` so Christos decided to return to Lefkonico in order to get mattresses from his house so his children would not have to sleep on the floor. Together with a group of 6-7 Greek Cypriots they went to Lefkonico but all of them were arrested. All were later released except Christos.

Christos was taken to the village of Caoz but as soon as they entered Christos had a pleasant surprise! The first person he saw was Ahmet, the 17-year-old worker whom he had protected during the coup, hiding him in a house in Athalassa! `Maestro!` Ahmet said… “Maestro! Don’t be afraid! Nothing will happen to you! You are not a soldier! You are a builder!”.

Those who arrested him realized that the story Christos told them was true. That in fact Christos was not a soldier, he was a builder and that he actually knew the Turkish Cypriots he said he was working with. Ahmet was living proof of that! Meeting Ahmet at the entrance of Caoz changed his destiny: Christos saved Ahmet and now Ahmet was saving his life!

With great sadness we learned that Christos passed away 12 April 2020. May he rest in peace… and may his example show the way for all of us to live in peace!

Cengiz Ratip

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο Cengiz Ratip ήταν βουλευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήταν βουλευτής στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Διακινδύνευσε την ίδιά του τη ζωή και πήγε από την Πόλη Χρυσοχούς στα Κόκκινα (Erenkeuy) για να σώσει ένα λεωφορείο γεμάτο με Ελληνοκυπριόπουλα που είχαν απαχθεί σε αντεκδίκηση για την εξαφάνιση δύο Τουρκοκυπρίων.
Είχε ταξιδέψει όλη την απόσταση και έπεισε τους Τουρκοκύπριους να αφήσουν τα παιδιά από την Πόλη τα οποία κρατούσαν και το λεωφορείο επέστρεψε στο χωριό, φέρνοντας μαζί και τα απαχθέντα παιδιά.
Πόσα από τα παιδιά εκείνα θυμούνται και πόσα από εκείνα σκέφτηκαν να βρουν την οικογένεια του Cengiz Ratip για να πουν ένα απλό «Ευχαριστώ»;
Μόνο ένας Ελληνοκύπριος που δεν ήταν στο λεωφορείο, αλλά ήξερε την ιστορία, έκανε τον κόπο να μου τηλεφωνήσει και να μου δείξει έναν πιθανό τόπο ταφής, διότι ο Cengiz Ratip είναι «αγνοούμενος» από το Φεβρουάριο του 1964. Πού είναι τα παιδιά εκείνα που έσωσε ο Cengiz Ratip; Θέλω να τους συναντήσω και να τους μιλήσω και να τους ενθαρρύνω να πάνε να βρουν την κυρία Hayriye, τη γυναίκα του Cengiz.

Cengiz Ratip

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Cengiz Ratip was an elected member of parliament (MP) for the Republic of Cyprus. He risked his own life and went to Polis in Paphos at Kokkina (Erenkeuy) in order to save a bus full of Greek Cypriot children. They were taken in reprisal for the disappearance of two Turkish Cypriots.

He travelled there and successfully convinced the Turkish Cypriots holding the children to release them. The bus then returned to the village of its destination with all the kidnapped children unharmed.

How many of these children remember and how many of them bothered to find the family of Cengiz Ratip in order to say a simple “Thank you”?

Only one Greek Cypriot, who was not on the bus, but knew the story, bothered to telephone and show me a burial site, because you see, Cengiz Ratip is missing since Februarly 1964. Where are the children saved by Cengiz Ratip? I want to meet them, talk to them and encourage them to visit Hayriye, Cengiz Ratip’s widow.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΪΡΑΖΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο ΣταύροςΠοϊράζης ήταν ο Έλληνας κοινοτάρχης (μουχτάρης) του χωριού Στρογγυλός (Turunchlu). Τόσο το 1964 όσο και το 1974 έσωσε τις ζωές των τουρκοκυπρίων του χωριού όταν ελληνοκύπριοι πήγαν με σκοπό να σκοτώσουν. Τους σταμάτησε λέγοντας «γυρίστε στα χωρκά σας. Δεν θα αγγίξετε τους Τουρκοκύπριους του Στρογγυλού».

Ο Σταύρος Πουράζης ήταν αγνοούμενος από το 1974 μαζί με τέσσερα άλλα άτομα από την οικογένειά του, τρία από το χωριό του και οκτώ από άλλα χωριά.

Τα λείψανα του Σταύρου Πουράζη βρέθηκαν τελευταία από την Επιτροπή Αγνοουμένων Κύπρου που με τεστ DNA επιβεβαίωσαν την ταυτότητά τους. Τα λείψανα του, τα επέστρεψαν σε ένα μικρό φέρετρο και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στην οικογένεια του να τον κηδεύσουν τελικά με τον κατάλληλη τρόπο.

STAVROS POYRAZIS

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Stavros Poyrazis was the muhtar of Strongylos (Turunchlu) and he saved the lives of Turkish Cypriots from his village back in 1963 and then twice in 1974 when some Greek Cypriot from other villages came to Strongylos (Turunchlu) in order to kill some Turkish Cypriots Stavros Poyrazis stopped them and said, `Go back to your villages! You can’t touch the Turkish Cypriots of Strongylos!` Stavros Poyrazis is “missing” since 1974 together with four persons from his family, three from his village and eight from other villages.

Stavros Poyrazis had been “missing” since 1974 and his remains were found in recent years after digging by the Cyprus Missing Persons’ Committee and returned to his family in a small coffin after DNA identification and he was buried after a funeral by his family.

ΠΑΠΑΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΩΣΤΗ ΠΑΤΣΑΛΛΟΥ και ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΟΣ

ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Ο Παπακλεάνθης ΓΕΩΡΓΙΟΥ (ιερέας) από τη Δρομολαξιά (Mormenekşe), ο Παναγιώτης Κωστή Πάτσαλλου (ο τότε κοινοτάρχης στο Κίτι – Çite)  και ο Γιώργος Μούζουρος (ο τότε κοινοτάρχης της Δρομολαξιάς) έσωσαν τη ζωή των Τουρκοκύπριων της Δρομολαξιάς το 1974 όταν εκείνοι είχαν συλληφθεί από μέλη της ΕΟΚΑ Β και μεταφέρθηκαν με λεωφορείο στο Κίτι με σκοπό να εκτελεστούν.

Η παρουσία τους και των τριών στο χώρο συγκέντρωσης απέτρεψε την εκτέλεση.

PAPA KLEANTHIS GEORGIOU, PANAGIOTIS KOSTI PATSALOU and YORGIS MOUZOUROS

WE SHOULD ALL KNOW THEIR STORY

Papa Kleanthis (priest) from Dromolaxia (Mormenekşe) Panagiotis Kosti Patsalou (old muhtar of Kiti – Çite)  and Yorgis Mouzouros (the old muhtar of Dromolaxia – Mormenekşe) saved Turkish Cypriot men of Dromolaxia (Mormenekşe) from being executed by EOKA-B in 1974.

EOKA-B had arrested all the Turkish Cypriot men of Dromolaxia (Mormenekşe) and put them on a bus and brought them to Kiti (Çite) to be executed, it was the priest and the muhtar Panayi Costi and the muhtar Mouzouros who ran to save them.

Alpay Topuz

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Alpay Topuz από την Επηχώ (Abohor – Cihangir) ήταν ένας νεαρός άντρας το 1974. Μιλούσε λίγα ελληνικά και γι αυτό διορίστηκε επικεφαλής στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στη Βώνη (Gokhan), όπου μετά τον πόλεμο ήταν μαζεμένοι γύρω στους 600 Ελληνοκύπριους από τα γύρω χωριά. Ο Alpay Topuz ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος και κατάφερε να εμποδίσει τους βιασμούς στο στρατόπεδο. Βοήθησε γυναίκες με μικρά παιδιά, φέρνοντας τους γάλα και όλα τα αναγκαία.

Πόσοι από αυτούς στο στρατόπεδο σκέφτηκαν να πάνε να βρουν τον Alpay στην Επηχώ για να πουν ένα απλό «Ευχαριστώ βρε Alpay!»; Μερικοί το έκαναν και του είπαν «Ευχαριστώ ρε κουμπάρε, που σταμάτησες τους βιασμούς των κοριτσιών μας και δεν άφησες κανένα να αγγίξει τα πολύ νεαρά κορίτσια! Ευχαριστώ που τους έστειλες πίσω σώους και ασφαλισμένους!»

Σε ευχαριστούμε Alpay Topuz, για ότι έκανες και για την ανθρωπιά που έδειξες!

Alpay Topuz

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Alpay Topuz from Ebiho (Abohor – Cihangir) was a young man in1974. Because he knew some Greek, he was placed in charge of the prisoner camp in Voni (Gokhan) where after the war about 600 Greek Cypriots from the sorounding villages were kept. Alpay Topuz was above all a decent human being who managed to prevent rapes in the camp. He helped women with young children by getting them milk and with other necessities.

How many of those kept in the camp bothered to go and find Alpay in Epiho (Abohor , Cihangir) in order to say a simple «Thank you!». Some did and said «Thank you friend! Thank you for stopping the rapes of our girls! Thank you for not allowing anyone touch the young girls! Thank for sending them back safe and unharmed!»

We thank you Alpay Topuz, for what you did and for the humanity you showed!

Ertan Akıncıoğlu

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο Ertan Akıncıoğlu ήταν βοσκός από το Λάπαθος (Bogaziçi). Το 1974 κατάφερε να σώσει πολλούς ελληνοκύπριους που προέρχονταν κυρίως από την Γύψου (Akova) και αρκετούς ελληνοκυπρίους από γειτονικά χωριά από σίγουρο θάνατο.

Το έκανε με πολύ φυσικό τρόπο, πείθοντας εκείνους που είχαν όπλα ότι δεν πρέπει να πυροβολήσουν αυτούς τους ελληνοκύπριους, ότι ήταν απλοί άνθρωποι, ότι δεν έκαναν κακό στους τουρκοκύπριους, ότι εργάζονταν μαζί στα χωράφια και ότι ήταν απλοί βοσκοί.

Πόσοι από εκείνους τους ελληνοκύπριους που έσωσε ο Ertan στη Γύψου σκέφτηκαν ποτέ να πάνε να τον βρουν και να πουν «Σ’ ευχαριστώ που έσωσες τη ζωή μου!»;

Ertan Akıncıoğlu

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Ertan Akıncıoğlu a shepherd from Lapathos (Bogaziçi), managed to save many Greek Cypriots from execution in 1974. He saved 8-9 Greek Cypriots mainly from Gypsou and others from surrounding villages near his own.

He did it in a very natural way, he convinced those with weapons that they should not shoot these Greek Cypriots, that they were ordinary people, that they did not harm the Turkish Cypriots, that they worked together in the fields and that they were ordinary shepherds.

How many of those Greek Cypriots that Ertan saved in Gypsos ever bothered to go and find him and say “Thank you for saving my life!”?

ΧΡΙΣΤΟΦΗΣ ΠΟΣΕΙΔΙΑΣ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Χριστοφής Ποσείδιας από το Δάλι μαζί με άλλους γείτονες του έσωσαν τις ζωές Τουρκοκύπριων γυναικών και παιδιών του Δαλιού όταν απέτρεψαν την επίθεση και βιασμό τους από μέλη της EOKA-B το 1974 κρύβοντάς τους στα σπίτια  τους.

Η Mahan Halil που ζούσε στο Δάλι το 1974 ήταν ανάμεσα στις Τ/Κ γυναίκες του Δαλιού που σώθηκαν από τον Χριστοφή Ποσείδια κι άλλους Ε/Κ γείτονες του Δαλιού που τις έκρυψαν στα σπίτια τους.

CHRISTOFIS POSEIDIAS

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Christofis Poseidias from the village Dali, together with the help of some of his Greek Cypriot neighbours, saved the lives of Turkish Cypriot women and children from Dali from being attacked and raped by EOKA-B in 1974, hiding them in his house.

MahanHalil, who lived in Dali in 1974, was among the T / C women of Dali who were rescued by Christofis Poseidias and other G/C neighbours of Dali who hid them in their homes.

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της Sevgul Uludag – δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis.

Το 2009 Η Δικοινοτική «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο-Κύπρος» μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τον ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΠΟΣΕΙΔΙΑ (μαζί με 9 άλλους Κύπριους) για την προσφορά του στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy” along with 18 other organisations, honoured these ten Cypriots for their contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στον να τιμώνται Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

This bi-communal event was very successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο Χρίστος Κυπριανού από το Λευκόνοικο (Geçitkale) έσωσε τον Ahmet Yorgancı από το Τζιάος (Çatoz – Serdarlı) κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος το 1974, όταν τον έκρυψε σε φιλικό σπίτι στη Λευκωσία. Στο πόλεμο του 1974, ο Ahmet Yorgancı με τη σειρά του έσωσε τον Χρίστο Κυπριανού από βέβαιο θάνατο στο Τζιάος.

Ο Χρίστος  Κυπριανού είναι από το Λευκόνοικο. Λέει: «Μέχρι το 1955-58, Τουρκοκύπριοι ζούσαν επίσης εκεί… Θυμάμαι τον Σαλίχ που είχε καμπούρα και που επισκευάζει μοτοσικλέτες… Αφού άρχισαν οι φασαρίες, οι Τουρκοκύπριοι έφυγαν από το χωριό…»

Την ημέρα του πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1974, ο Χρίστος  ήταν με μερικούς Τουρκοκύπριους εργάτες στη Λευκωσία. Έκρυψε μερικούς από αυτούς στο σπίτι ενός φίλου στην Αθαλάσα για λίγες μέρες, έτσι ώστε η ΕΟΚΑ-Β να μην τους βλάψει. Αργότερα, τους βοήθησε να φτάσουν στην τουρκική πλευρά… Μεταξύ αυτών ήταν ο Αχμέτ YORGANCI από το Τζιάος και ο Mukaddes από το Psillati. Αργότερα ο Χρίστος  επέστρεψε στο χωριό του.

Πριν τις 14 Αυγούστου, άρχισαν βομβαρδισμοί και ο Χρίστος  έφυγε από το χωριό με τη σύζυγό του, τα δύο τους παιδιά, την μητέρα του και τον πεθερό του με τη νέα του γυναίκα. Πήγαν στην Ξυλοτύμπου και έμειναν εκεί για τρεις μέρες. Αργότερα κατά τη διάρκεια της κατάπαυσης του πυρός άκουσαν στο ραδιόφωνο ότι «ήταν ασφαλές να επιστρέψουν στο χωριό τους», οπότε ο Χρίστος  αποφάσισε να επιστρέψει στο Λευκονίκο για να πάρει στρώματα από το σπίτι του, ώστε τα παιδιά του να μην κοιμούνται στο πάτωμα. Μαζί με μια ομάδα 6-7 Ελληνοκυπρίων πήγαν στο Λευκόνικο, αλλά εκεί συνελήφθησαν όλοι όμως αργότερα απελευθερώθηκαν όλοι εκτός από τον Χρίστο.

Ο Χρίστος μεταφέρθηκε στο χωριό Τζιάος, αλλά μόλις πήγαν εκεί ο Χρίστος είχε μια ευχάριστη έκπληξη! Το πρώτο άτομο που είδε ήταν ο Αχμέτ, ο 17χρονος εργαζόμενος τον οποίο είχε προστατεύσει κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος και που είχε κρύψει σε σπίτι στην Αθαλάσα! «Μάστρο!» Είπε ο Αχμέτ… «Μάστρο! Μην φοβάσαι! Τίποτα δεν θα σου κάνουν! Δεν είσαι στρατιώτης! Είσαι οικοδόμος!».

Αυτοί που τον συνέλαβαν συνειδητοποίησαν ότι η ιστορία που τους είχε πει ήταν αλήθεια και πως πράγματι ο Χρίστος δεν ήταν στρατιώτης αλλά οικοδόμος και ότι ήξερε τους Τουρκοκύπριους με τους οποίους είπε ότι συνεργάζεται. Ο Αχμέτ ήταν ζωντανή απόδειξη αυτού! Η συνάντηση του Αχμέτ στην είσοδο του Τζιάος άλλαξε την τύχη του: ο Χρίστος έσωσε τον Αχμέτ και τώρα ο Αχμέτ με την σειρά τους έσωζε τη ζωή του Χρίστου!

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της  Sevgul Uludag που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

Με μεγάλη λύπη μάθαμε ότι ο Χρίστος πέθανε στις 12 Απριλίου 2020. Τώρα ξεκουράζεται ειρηνικά… το παράδειγμά του ας μας δείξει το δρόμο για ένα ειρηνικό μέλλον!

Το 2009 Η Δικοινοτική «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο-Κύπρος» μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τον Χρίστο Κυπριανού (μαζί με 9 άλλους Κύπριους) για την προσφορά του στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο να τιμηθούν Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

CRHISTOS KYPRIANOU & AHMET YORGANCI

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Christos Kiprianou from Lefkonico saved Ahmet Yorgancı from Çatoz (Caoz – Serdarlı) during the coup in 1974, hiding him at a friend’s house in Nicosia and during the war in 1974, Ahmet Yorgancı saved Christos Kiprianou from being killed in Çatoz (Caoz – Serdarlı).

Christos Kyprianou is from Lefkonico. He says “Until 1955-58, Turkish Cypriots also used to live there… I remember Salih who had a hump and who used to repair motorcycles… After the `fasariya` (troubles) began, Turkish Cypriots left the village…”

On the day of the coup, 15th of July 1974, Christos was with some Turkish Cypriot workers in Nicosia. He hid some of them in a friend’s house in Athalassa for a few days so that EOKA-B would not harm them. Later, he helped them get to the Turkish side… Among these were Ahmet YORGANCI from Caoz and Mukaddes from Psillati. Later Christos went back to his village.

Prior to 14th of August, bombing began and Christos left the village with his wife, his two kids and his mother along with his father in law and his new wife. They went to Xylotymbou and stayed there for three days. Later during a cease-fire they heard on the radio that `it was safe to go back to their village` so Christos decided to return to Lefkonico in order to get mattresses from his house so his children would not have to sleep on the floor. Together with a group of 6-7 Greek Cypriots they went to Lefkonico but all of them were arrested. All were later released except Christos.

Christos was taken to the village of Caoz but as soon as they entered Christos had a pleasant surprise! The first person he saw was Ahmet, the 17-year-old worker whom he had protected during the coup, hiding him in a house in Athalassa! `Maestro!` Ahmet said… “Maestro! Don’t be afraid! Nothing will happen to you! You are not a soldier! You are a builder!”.

Those who arrested him realized that the story Christos told them was true. That in fact Christos was not a soldier, he was a builder and that he actually knew the Turkish Cypriots he said he was working with. Ahmet was living proof of that! Meeting Ahmet at the entrance of Caoz changed his destiny: Christos saved Ahmet and now Ahmet was saving his life!

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis newspapers.

With great sadness we learned that Christos passed away 12 April 2020. May he rest in peace… and may his example show the way for all of us to live in peace!

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy” along with 18 other organisations, honoured Christos Kyprianou (with 9 other Cypriots) for his contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

This bi-communal event was extremely successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο Ertan Akıncıoğlu ήταν βοσκός από το Λάπαθος (Bogaziçi). Το 1974 κατάφερε να σώσει πολλούς ελληνοκύπριους που προέρχονταν κυρίως από την Γύψου (Akova) και αρκετούς ελληνοκυπρίους από γειτονικά χωριά από σίγουρο θάνατο.

Το έκανε με πολύ φυσικό τρόπο, πείθοντας εκείνους που είχαν όπλα ότι δεν πρέπει να πυροβολήσουν αυτούς τους ελληνοκύπριους, ότι ήταν απλοί άνθρωποι, ότι δεν έκαναν κακό στους τουρκοκύπριους, ότι εργάζονταν μαζί στα χωράφια και ότι ήταν απλοί βοσκοί.

Πόσοι από εκείνους τους ελληνοκύπριους που έσωσε ο Ertan στη Γύψου σκέφτηκαν ποτέ να πάνε να τον βρουν και να πουν «Σ’ ευχαριστώ που έσωσες τη ζωή μου!»;

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της  Sevgul Uludag που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

Το 2009 Η Δικοινοτική «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο–Κύπρος» μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τον Cengiz Ratip (μαζί με 9 άλλους Κύπριους) για την προσφορά του στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο να τιμηθούν Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

Ertan Akıncıoğlu

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Ertan Akıncıoğlu a shepherd from Lapathos (Bogaziçi), managed to save many Greek Cypriots from execution in 1974. He saved 8-9 Greek Cypriots mainly from Gypsou and others from surrounding villages near his own.

He did it in a very natural way, he convinced those with weapons that they should not shoot these Greek Cypriots, that they were ordinary people, that they did not harm the Turkish Cypriots, that they worked together in the fields and that they were ordinary shepherds.

How many of those Greek Cypriots that Ertan saved in Gypsos ever bothered to go and find him and say “Thank you for saving my life!”?

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis newspapers.

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy” along with 18 other organisations, honoured Cengiz Ratip (with 9 other Cypriots) for his contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

This bi-communal event was extremely successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

ΧΡΙΣΤΟΦΗΣ ΠΟΣΕΙΔΙΑΣ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Χριστοφής Ποσείδιας από το Δάλι μαζί με άλλους γείτονες του έσωσαν τις ζωές Τουρκοκύπριων γυναικών και παιδιών του Δαλιού όταν απέτρεψαν την επίθεση και βιασμό τους από μέλη της EOKA-B το 1974 κρύβοντάς τους στα σπίτια  τους.

Η Mahan Halil που ζούσε στο Δάλι το 1974 ήταν ανάμεσα στις Τ/Κ γυναίκες του Δαλιού που σώθηκαν από τον Χριστοφή Ποσείδια κι άλλους Ε/Κ γείτονες του Δαλιού που τις έκρυψαν στα σπίτια τους.

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της  Sevgul Uludag – δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

Το 2009 Η Δικοινοτική «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο–Κύπρος» μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τον ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΠΟΣΕΙΔΙΑ (μαζί με 9 άλλους Κύπριους) για την προσφορά του στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στον να τιμώνται Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

CHRISTOFIS POSEIDIAS

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Christofis Poseidias from the village Dali, together with the help of some of his Greek Cypriot neighbours, saved the lives of Turkish Cypriot women and children from Dali from being attacked and raped by EOKA-B in 1974, hiding them in his house.

MahanHalil, who lived in Dali in 1974, was among the T / C women of Dali who were rescued by Christofis Poseidias and other G/C neighbours of Dali who hid them in their homes.

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis.

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy” along with 18 other organisations, honoured CHRISTOFIS POSEIDIAS (with 9 other Cypriots) for his contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

This bi-communal event was very successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Ο Παπακλεάνθης ΓΕΩΡΓΙΟΥ (ιερέας) από τη Δρομολαξιά (Mormenekşe), ο Παναγιώτης Κωστή Πάτσαλλου (ο τότε κοινοτάρχης στο Κίτι – Çite)  και ο Γιώργος Μούζουρος (ο τότε κοινοτάρχης της Δρομολαξιάς) έσωσαν τη ζωή των Τουρκοκύπριων της Δρομολαξιάς το 1974 όταν εκείνοι είχαν συλληφθεί από μέλη της ΕΟΚΑ Β και μεταφέρθηκαν με λεωφορείο στο Κίτι με σκοπό να εκτελεστούν.

Η παρουσία τους και των τριών στο χώρο συγκέντρωσης απέτρεψε την εκτέλεση.

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της  Sevgul Uludag που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

Το 2009 Η Δικοινοτική «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο–Κύπρος» μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τους Παπακλεάνθη ΓΕΩΡΓΙΟΥ,  Παναγιώτη Κωστή Πάτσαλλου και  Γιώργο Μούζουρος (μαζί με 7 άλλους Κύπριους) για την προσφορά τους στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο να τιμηθούν Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

PAPA KLEANTHIS GEORGIOU, PANAGIOTIS KOSTI PATSALOU and YORGIS MOUZOUROS

WE SHOULD ALL KNOW THEIR STORY

Papa Kleanthis (priest) from Dromolaxia (Mormenekşe) Panagiotis Kosti Patsalou (old muhtar of Kiti – Çite)  and Yorgis Mouzouros (the former muhtar of Dromolaxia – Mormenekşe) saved Turkish Cypriot men of Dromolaxia (Mormenekşe) from being executed by EOKA-B in 1974.

EOKA-B had arrested all the Turkish Cypriot men of Dromolaxia (Mormenekşe) and put them on a bus and brought them to Kiti (Çite) to be executed, it was the priest and the muhtar Panayi Costi and the muhtar Mouzouros who ran to save them.

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis newspapers.

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy” along with 18 other organisations, honoured Papa Kleanthis, Panagiotis Kosti Patsalou and Yorgis Mouzouros (with 7 other Cypriots) for their contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

This bi-communal event was extremely successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

Alpay Topuz

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο Alpay Topuz από την Επηχώ (Abohor – Cihangir) ήταν ένας νεαρός άντρας το 1974. Μιλούσε λίγα ελληνικά και γι αυτό διορίστηκε επικεφαλής στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στη Βώνη (Gokhan), όπου μετά τον πόλεμο ήταν μαζεμένοι γύρω στους 600 Ελληνοκύπριους από τα γύρω χωριά. Ο Alpay Topuz ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος και κατάφερε να εμποδίσει τους βιασμούς στο στρατόπεδο. Βοήθησε γυναίκες με μικρά παιδιά, φέρνοντας τους γάλα και όλα τα αναγκαία.

Πόσοι από αυτούς στο στρατόπεδο σκέφτηκαν να πάνε να βρουν τον Alpay στην Επηχώ (Abohor, Cihangir) για να πουν ένα απλό «Ευχαριστώ βρε Alpay!»; Μερικοί το έκαναν και του είπαν «Ευχαριστώ ρε κουμπάρε! Ευχαριστώ που σταμάτησες τους βιασμούς των κοριτσιών μας! Ευχαριστώ που δεν άφησες κανένα να αγγίξει τα πολύ νεαρά κορίτσια μας!» ή «Ευχαριστώ που τους έστειλες πίσω σώους και ασφαλισμένους!»

Σε ευχαριστούμε Alpay Topuz, για ότι έκανες και για την ανθρωπιά που έδειξες!

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της  Sevgul Uludag που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

Το 2009 Η Δικοινοτική «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο–Κύπρος» μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τον Alpay Topuz (μαζί με 9 άλλους Κύπριους) για την προσφορά του στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στον να τιμώνται Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

Alpay Topuz

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Alpay Topuz from Ebiho (Abohor – Cihangir) was a young man in1974. Because he knew some Greek, he was placed in charge of the prisoner camp in Voni (Gokhan) where after the war about 600 Greek Cypriots from the sorounding villages were kept. Alpay Topuz was above all a decent human being who managed to prevent rapes in the camp. He helped women with young children by getting them milk and with other necessities.

How many of those kept in the camp bothered to go and find Alpay in Epiho (Abohor , Cihangir) in order to say a simple «Thank you!». Some did and said «Thank you friend! Thank you for stopping the rapes of our girls! Thank you for not allowing anyone touch the young girls! Thank for sending them back safe and unharmed!»

We thank you Alpay Topuz, for what you did and for the humanity you showed!

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis newspapers.

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy” along with 18 other organisations, honoured Alpay Topuz (with 9 other Cypriots) for his contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

This bi-communal event was extremely successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο Cengiz Ratip ήταν βουλευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήταν βουλευτής στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Διακινδύνευσε την ίδιά του τη ζωή και πήγε από την Πόλη Χρυσοχούς στα Κόκκινα (Erenkeuy) για να σώσει ένα λεωφορείο γεμάτο με Ελληνοκυπριόπουλα που είχαν απαχθεί σε αντεκδίκηση για την εξαφάνιση δύο Τουρκοκυπρίων.
Είχε ταξιδέψει όλη την απόσταση και έπεισε τους Τουρκοκύπριους να αφήσουν τα παιδιά από την Πόλη τα οποία κρατούσαν και το λεωφορείο επέστρεψε στο χωριό, φέρνοντας μαζί και τα απαχθέντα παιδιά.
Πόσα από τα παιδιά εκείνα θυμούνται και πόσα από εκείνα σκέφτηκαν να βρουν την οικογένεια του Cengiz Ratip για να πουν ένα απλό «Ευχαριστώ»;
Μόνο ένας Ελληνοκύπριος που δεν ήταν στο λεωφορείο, αλλά ήξερε την ιστορία, έκανε τον κόπο να μου τηλεφωνήσει και να μου δείξει έναν πιθανό τόπο ταφής, διότι ο Cengiz Ratip είναι «αγνοούμενος» από το Φεβρουάριο του 1964. Πού είναι τα παιδιά εκείνα που έσωσε ο Cengiz Ratip; Θέλω να τους συναντήσω και να τους μιλήσω και να τους ενθαρρύνω να πάνε να βρουν την κυρία Hayriye, τη γυναίκα του Cengiz.

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της Sevgul Uludag που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

Το 2009 Η Δικοινοτική «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο-Κύπρος» μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τον Cengiz Ratip (μαζί με 9 άλλους Κύπριους) για την προσφορά του στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο να τιμηθούν Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

Cengiz Ratip

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Cengiz Ratip was an elected member of parliament (MP) for the Republic of Cyprus. He risked his own life and went to Polis in Paphos at Kokkina (Erenkeuy) in order to save a bus full of Greek Cypriot children. They were taken in reprisal for the disappearance of two Turkish Cypriots.

He travelled there and successfully convinced the Turkish Cypriots holding the children to release them. The bus then returned to the village of its destination with all the kidnapped children unharmed.

How many of these children remember and how many of them bothered to find the family of Cengiz Ratip in order to say a simple “Thank you”?

Only one Greek Cypriot, who was not on the bus, but knew the story, bothered to telephone and show me a burial site, because you see, Cengiz Ratip is missing since Februarly 1964. Where are the children saved by Cengiz Ratip? I want to meet them, talk to them and encourage them to visit Hayriye, Cengiz Ratip’s widow.

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis newspapers.

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy” along with 18 other organisations, honoured Cengiz Ratip (with 9 other Cypriots) for his contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

This bi-communal event was extremely successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΪΡΑΖΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Ο ΣταύροςΠοϊράζης ήταν ο Έλληνας κοινοτάρχης (μουχτάρης) του χωριού Στρογγυλός (Turunchlu). Τόσο το 1964 όσο και το 1974 έσωσε τις ζωές των τουρκοκυπρίων του χωριού όταν ελληνοκύπριοι πήγαν με σκοπό να σκοτώσουν. Τους σταμάτησε λέγοντας «γυρίστε στα χωρκά σας. Δεν θα αγγίξετε τους Τουρκοκύπριους του Στρογγυλού».

Ο Σταύρος Πουράζης ήταν αγνοούμενος από το 1974 μαζί με τέσσερα άλλα άτομα από την οικογένειά του, τρία από το χωριό του και οκτώ από άλλα χωριά.

Τα λείψανα του Σταύρου Πουράζη βρέθηκαν τελευταία από την Επιτροπή Αγνοουμένων Κύπρου που με τεστ DNA επιβεβαίωσαν την ταυτότητά τους. Τα λείψανα του, τα επέστρεψαν σε ένα μικρό φέρετρο και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στην οικογένεια του να τον κηδεύσουν τελικά με τον κατάλληλη τρόπο.

Οι πληροφορίες προήλθαν από έρευνες και άρθρα της  Sevgul Uludag που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Yeniduzen και Πολίτης.

Το 2009 Η Δικοινοτική«Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο–Κύπρος μαζί με 18 άλλες οργανώσεις τίμησε τον Σταύρος Ποϊράζης (μαζί με 9 άλλους Κύπριους) για την προσφορά του στην ειρηνική συνύπαρξη στην Κύπρο.

Η δικοινοτική εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη σημασία στον να τιμώνται Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι για τις πράξεις θάρρους και ανθρωπισμού εν καιρώ πολέμου.

Τέτοιες ιστορίες αποτελούν σημαντικό αντίδοτο στο δηλητήριο των εθνικιστών και από τις δύο κοινότητες και πρέπει να αναδεικνύονται και να προβάλλονται διαρκώς ώστε να γίνονται γνωστές σε όλους.

STAVROS POYRAZIS

A STORY WE SHOULD ALL KNOW

Stavros Poyrazis was the muhtar of Strongylos (Turunchlu) and he saved the lives of Turkish Cypriots from his village back in 1963 and then twice in 1974 when some Greek Cypriot from other villages came to Strongylos (Turunchlu) in order to kill some Turkish Cypriots Stavros Poyrazis stopped them and said, `Go back to your villages! You can’t touch the Turkish Cypriots of Strongylos!` Stavros Poyrazis is “missing” since 1974 together with four persons from his family, three from his village and eight from other villages.

Stavros Poyrazis had been “missing” since 1974 and his remains were found in recent years after digging by the Cyprus Missing Persons’ Committee and returned to his family in a small coffin after DNA identification and he was buried after a funeral by his family.

The information came from Sevgul Uludag’s investigation and articles published in Yeniduzen and Politis newspapers.

In 2009 The Bi-communal “Stop the War Coalition-Cy along with 18 other organisations, honoured Stavro Poyrazis (with 9 other Cypriots) for his contribution to the peaceful co-existence of the two communities in Cyprus.

This bi-communal event was extremely successful. It played an important role towards honouring Greek Cypriots and Turkish Cypriots who demonstrated acts of courage and humanity during times of conflict.

These stories are an important antidote to the poisonous nationalism of both communities and should be shared and promoted time and again so that they become known to all.

Στέλιο καλό μας αδέλφι

Σε μαρμαρώσανε

Σε μια μικρή πλατεία

Σαν σε σκοτώσανε

Μα εγώ γλυκό μου αδέλφι

Που σ’ έζησα

Μεγάλωσα μαζί σου

Και σε χάρηκα

Σου δίνω την ευχή μου

Και την συμβουλή μου

Να λες σ’ αυτούς που σε κοιτάνε

Με βουλωμένα πρόσωπα

Πως βρίσκεσαι εκεί

Γιατί σου είπαν ψέματα!

(Βασισμένο σε τραγούδι του Κώστα Χατζή)